page0194

186

Segnr

przed wybuchem rewolucyi wziął uwolnienie od urzędu ministra wojny, ponieważ nie pochwalał polityki dworu. Rewolucyja wtrąciła go do więzienia, uchronił się jedak od gilotyny. Bonaparte przeciwnie poważał go bardzo i wyznaczył mu pensyją. Umarł dnia 8 Grudnia r. 1801. — SĆgllF (Józ. Alex. vicehrabia, de), znany autor komedyj i oper, drugi syn poprzedzającego, urodzony w Paryżu r. 1756 i w r. 1788 otrzymał stopień brygadyera (Marechal-de-Camp). Z pierwszych jego prac lierackich wymienić należy: Gorrespon-dance secrete de Ninon de Lenclos (Paryż, r. 1790), ułudne i szczęśliwe naśladowanie i romans la femme jalouse (Paryż, r. 1791). Chociaż nieprzyjaciel rewolucyi, którą wierszami swojemi potępiał, nie mógł jednak wyjść z kraju. W dniach trwogi postradał majątek, siedział w więzieniu i odtąd utrzymywać się musiał z pióra swojego. Napisał mnóstwo krotochwil, między innemi Le retour du Mari. Z licznych pieśni jego Eamour et le temps uważać należy za małe arcydzieło. Jego ostatnie dzieło Les femmes, leur condition et leur influence dans Tordre social etc. (3 tomy, r. 1803), często było przedrukowywane. Umarł w Bagneres d. 27 Lipca r. 1805. Jego OetwrcS dwers wyszły w r. 1819, — SegUf d’AglieSSe<lll (Ludwik Fiiip, hrabia de), znany jako poeta i historyjograf, najstarszy syn marszałka i brat poprzedzającego, urodzony w Paryżu 10 Grudnia roku 1753. Wychowany w surowej karności, głęboko uczony, zaślubił później Antoninę Maryją Elżbietę (zmarłą d. 6 Marca r. 1818), córkę kanclerza d^Agesseau. Zmuszony przez niego do zawodu wojskowego, walczył w Ameryce jako pułkownik i był przyjacielam krewnego swojego Lafayetfa a także i Washington’a. Gdy wrócił do Francyi, Ludwik XIV w r. 1783, wyprawił go jako posła do Petersburga, gdzie przez dowcip pozyskał łaski cesarzowej Katarzyny, której towarzyszył w podróży do Krymu. Potrafił osłabić tam wpływ Anglii i w r. 1787 doprowadził do skuwka korzystny traktat handlowy między Francyją i Rossyją. Po wybuchnięciu rewolucyi odwołany, wszedł do zgromadzenia narodowego i otrzymał stopień Marechal-de-Camp. Mianowany był posrem przy dworze papiezkiin, ale go Pius VI nie przyjął. Potem w r. 1792 wyprawił go król do Berlina, dla przeszkodzenia tym sposobem wypowiedzeniu wojny. Po śmierci króla wyszedł ze służby rządowej, a w dhiach trwogi, postradał ogromny majątek, przez ożenienie się nabyty. Wyjechał do zamku de Sceaux, gdzie z piśmiennictwa rodzinę swoją utrzymywał. Najpierw wydał: Thedtre de /'herm dagę (Paryż, r. 1798, 2 tomy), zbiór dowcipnych krotochwil które napisał dla prywatnego teatru cesarzowej rossyjskiej. Potem wyszedł jego wyborny: Tableau h>-storigue de V Europę de C 1786—1796, contenant. Uiistoire de Fred er ic Gu i-laume II (3 toiny, Paryż, r. 1800) i miłe Contes, fables, chamom et ve>‘s (Paryż, r. 1801). W czasach późniejszych Segur zajmował się wielce stud/ja-mi historycznemi. Z prac tego rodzaju na wzmiankę zasługują: Histoire un/-rerselle ancienne et moderne (Paryż, r. 1817, 44 tomy; 10 tomow, r. 1821 i częściej), kompilacya dla młodzieży: Galerie morale et politigue (Paryż, roku 1817); piękne poema: Les guatre dges de la vie (Paryż, r. 1819); jako dalszy ciąg Contes etc. Homances et Chamom (Paryż, r. 1819) nakoniec główne jego dzieło znakomite: Memoires ou soucenirs et anecdott.es (3 tomy, Paryż, r. 1825—26). Za konsulatu był Segur członkiem ciała prawodaw czego, rady stanu, a w r. 1803 członkiem instytutu. Po ogłoszeniu cesarstwa, Napoleon mianował go hrabią, wielkim mistrzem obrzędów a w r. 1813 senatorem. Po pierwszej restauracyi Ludwik XVIII mianował go parem; ale godność tę postradał, bo za Stu Dni, wszedł był w służbę cesarza. Dopiero w ro-