226 (56)

226

■ wprowadzenia sygnału w oś celową wyznaczaj ącą płaszczyznę odniesienia lub płaszczyznę modularną, m oznaczenia wskaźnika na stropie i innych czynności.

Dla metody stałej prostej, przy bardzo starannym wykonywaniu wymienionych czynności, dokładność wyznaczenia wskaźników osiowych nie przekroczy 2-5 mm.

W metodzie rzutowania jest nieco mniej czynności pomiarowych związanych z przeniesieniem osi i na ogół mniejsze są długości osi celowych, stąd dokładność nieco większa.

6.7.3. Tyczenie wskaźników konstrukcyjnych metodq pionowania

Gdy teren otaczający wznoszony obiekt nie jest dostępny do pomiarów związanych z wyznaczeniem osi metodą stałej prostej lub metodą rzutowania, wówczas stosuje się osnowy wewnętrzne. Osnowa wewnętrzna przeniesiona na strop tyczenia osi nosi nazwę osnowy wtórnej. Służy ona do oznaczania wskaźników osiowych metodą biegunową lub metodą pomiarów liniowych w układzie wyznaczonym na poziomie zerowym.

Do wyznaczania linii pionu w celu przenoszenia bazy tyczenia na poziomy kondygnacji używa się pionowników optycznych lub pionów mechanicznych oraz teodolitów zaopatrzonych w okulary zenitalne.

Rys. 6.35. Przenoszenie punktów bazy tyczenia za pomocą pionowników: a) przebieg linii pionu przez otwory w płytach stropowych, b) płyta stropowa z otworem; 1 - pionowanie z dołu, celowanie w górę, 2 - celowanie w dół, pionowanie z góry