268

(5.102)

hv₀ = W_w

Jeżeli warunek ten jest spełniony dla danego metalu, to bez żadnych opóźnień w stosunku do padającego kwantu zostanie wyemitowany elektron. Doświadczenie wykazuje, że zjawisko fotoelektryczne praktycznie nie wykazuje żadnej bezwładności.

Jeżeli energia padającego na metal fotonu jest większa od pracy wyjścia, to jej nadmiar jest przekazywany uwalnianemu elektronowi, który uzyskuje energię kinetyczną. Bilans energetyczny dla zjawiska fotoelek-trycznego podał Einstein w postaci wyrażenia:

(5.103)

(5.104)

hv = W_w +

lub

hv =hv _A +

stąd maksymalna energia kinetyczna, jaką może uzyskać uwalniany foto-elektron wynosi:

■m^ = hv-hv,

Ryg. 5.43

'    (5.105)

Energia kinetyczna elektronu jest wprost proporcjonalna do częstotliwości padającego promieniowania (powyżej częstotliwości progowej), co jest przedstawione na rysunku 5.43.

Liczba emitowanych fotoelektronów w jednostce czasu, czyli natężenie prądu fotoelek-trycznego, jest wprost proporcjonalna do ilości kwantów (o określonej częstotliwości) padających na metal i powodujących fotoefekt, czyli do natężenia światła.

cl.

(5,106)

Zależność tę graficznie przedstawia rysunek 5.44.

Natężenie fotoprądu w istotny sposób zależy od częstotliwości promieniowania pochłoniętego przez metal, a nie od padającego na niego. Z tego względu wprowadzono pojęcie wrażliwości foto* elektrycznej, jako stosunku natężenia fotoprądu do natężenia światła pochłoniętego. Wrażliwość fotoelektryczna stała się podstawą podziału zjawiska fotoelektrycznego na dwa: