28 (407)

i miły człowiek. Daj Boże, żeby się z tą historią peszteń-ską co zrobiło. Choć mnie to pozbawi widzenia Ciebie przez 2 miesiące, ale zawsze to byłoby dla Uńciego dobrze.

Mój drogi Uńciu, że też Ty tak zaraz po tych wrzodach siadłeś do stalug i chłoniesz w siebie farby. To może bardzo szkodliwe. Co? Nie śpij Ty w tym pokoju, gdzie schnie Twój obraz. To przecież jest szkodliwe. Ciągle

0    tym myślę. Tak mi smutno tutaj. Już czwarty tydzień leżę! To, że wtedy wstałam, to było dlatego, że mi prze-ściełali i wietrzyli pokój. Wyszłam do drugiego pokoju

1    tam zemdlałam. Ale to nic. Jakoś tam będzie!

Nie wiem, czy wiesz, że ja jestem w dobrej harmonii z Górskimi i że on do mnie przychodzi, gdy jest we Lwowie. Ja ich zawsze bardzo lubiłam i oni się będą szczerze cieszyć, gdy się później dowiedzą, żeśmy się pogodzili.

Widzisz, mój drogi i ukochany mężu, że ja Ciebie zawsze kochałam naprawdę i bardzo, bardzo. Żebym teraz była zdrowa, to byłabym nawet rada życiu i tej wiośnie, która idzie. Tak patrzę tylko na nią z łóżka i co chwila pytam się sługi: „A czy ciepło?”

Całą moją pociechą jest mój piesek bardzo śliczny, biały i bardzo milusi. Z pewnością go będziesz lubić, bo on się da strasznie lubić. To cała moja rozrywka. Biedna jestem bardzo! I końca tej mojej biedzie nie widzę. Co dzień mi zmieniają lekarstwa. To tyle kosztuje i ciągle się wyrzuca!

Żeby już Ciebie zobaczyć! Żeby on ją przytulił i powiedział jej „Paniusiu!”, żeby ją nawet zbił i wytarmosił, ale żeby już był przy niej! Noc najgorsza!

Taka długa i ciężka. Ciągle się budzę, lampka się pali, cicho, i myślę wtedy o Tobie — co robisz, czy śpisz, kiedy Cię zobaczę!

Usta Twoje śliczne całuję.

Twoja

Żona

DO MALWINY JANOWSKIEJ

(Lwów], 19 V 1905

Droga Mamo!

Serdeczne dzięki za list i kartkę. My jesteśmy już na wylocie. Pakujemy rzeczy na skład, aby zaoszczędzić to, co się płaci na mieszkanie.

Ja ciągle jestem chora, tym bardziej że nie mamy właściwie chwili spokoju, bo znajomi nasi wspólni i moi ogromnie się ucieszyli naszym pogodzeniem się i ciągle nas odwiedzają. Czas już, żebyśmy wyjechali, bo po każdym takim przyjęciu leżę na wpół żywa. Trudno jednak ludzi zrażać. Stach (Janowski] doznał tu takiego przyjęcia i tyle szczerej życzliwości, że z pewnością się tego nie spodziewał jadąc. Przekonał się do Lwowa i sądzę, że mu tu będzie dobrze, a nawet lepiej niż w Krakowie, gdzie malarze strasznie się o kawałek chleba żrą, bo jest ich za dużo.

Chciałabym bardzo, ażebyśmy już wyjechali, bo lekarze mi obiecują, że będę zdrowsza mając inne powietrze. Może. Ja już nic nie chcę, tylko choć cokolwiek sił, aby jako egzystować. Niech droga Mama mną się nie kłopocze. Ja mam zakazane jeść cokolwiek. Nic mi nie wolno, prócz dwóch szklanek Vichy i trzech szklanek kwaśnego mleka dziennie. To jest moje całe pożywienie, którym egzystuję. Nic mi nie wolno, ani mięsa, ani jarzyn, ani zup, ani nawet sucharka. Niewiele mi to dodaje sił i ciężko mi to trochę.

Cieszę się ogromnie, że Mamie lepiej na nogi. Osiem kilometrów to nie fraszka! Tylko trzeba wytrwać i nadal, i kurację tę prowadzić systematycznie kilka miesięcy, a potem wyrzec się raz na zawsze czarnego mięsa, kwasów, śmietany, wędlin, tłuszczów i wszystkiego, co robi kwasy żołądkowe. To jest warunek życia wszystkich artretyków. Także niech droga Mama zaniecha wszelkich masaży i nacierań, które tylko drażnią obolałe miejsca, na

173