2 (2299)

Vaervarsel for Kraków, Lille...    Koszyk-Allegro.pl -Więce... ^MKiE-Lab: Lekcja: Próba ro...    Facebook

(SU

_

<■ elf2.pk.edu.pl mod/lesson./view.php

v e

H - Google

Nawigacja

Strona główna • Moja strona domowa » Mój profil

-    Bieżący kurs » MKiE-Lab

►    Uczestnicy

►    Badges

▼ Ćwiczenie nr 14/15

Lekcja: Próba

rozciągania

metali

► Moje kursy

Ustawienia

-    Administracja lekcją • Podgląd

-    Administracja kursem

-    Ustawienia mojego profilu

Bill GOS

Wykres próby rozciągania

Wykres z próby rozciągania może mieć postać wykresu kreślonego we współrzędnych siła obciążająca - F[N], w funkcji wydłużenia próbki AL[mm], lub odpowiadającego mu wykresu naprężenia - o [N/mm²], w funkcji wydłużenia jednostkowego wyrażonego w procentach - £[%]. Częściej stosowana jest ta druga postać, gdyż umożliwia porównywanie krzywych otrzymanych na różnej postaci próbkach. Układ o(e) jest niezależny od wymiarów próbek, a ponadto prezentuje własności wytrzymałościowe materiału. Czasami tę wersję wykresu nazywa się wykresem inżynierskim lub umownym. Wykresy F(AL) i o(c) są sobie równoważne i przy odpowiednim wyskalowaniu osi się pokrywają.

Przy wykreślaniu wykresu inżynierskiego pomija się fakt, że ze względu na stałą objętość próbki, przy jej rozciąganiu musi nastąpić zmniejszenie jej wymiarów poprzecznych. Zmiana przekroju poprzecznego próbki jest pomijalna tylko w zakresie odkształceń sprężystych. Gdy próbka zaczyna odkształcać się plastycznie w przewężenie staje się już mierzalnie duże i powoduje zwiększenie naprężenia działającego na próbkę w obszarze pomiarowym I_q.

RiS 1 W,wes rcac'^saia k»d "■)'*»cc ■/•wwrr/ .;1) > oeezjws?/ ©

Po przekroczeniu granicy sprężystości próbka ulega równomiernemu wydłużeniu na całej długości pomiarowej, aż do osiągnięcia naprężenia odpowiadającego wytrzymałości na rozciąganie R_m. Równocześnie równomiernie zachodzi zmniejszanie się przekroju odcinka pomiarowego Lq. Po osiągnięciu punktu odpowiadającemu R_m próbka przestaje się odkształcać równomiernie, a w najsłabszym punkcie próbki (karb, wtrącenie, porowatość itp.) pojawia się przewężenie, zwane szyjką. Siła potrzebna do dalszego odkształcania próbki maleje, ale pole przekroju w szyjce zmniejsza się szybciej, co powoduje dalszy wzrost naprężenia w przewężeniu, a w rezultacie zerwanie się próbki w tym miejscu. W celu otrzymania rzeczywistego wykresu o(t) należy od granicy plastyczności obliczać naprężenie korzystając z chwilowych pól przekroju poprzecznego próbki. Na tak otrzymanym wykresie widać, że naprężenie rośnie cały czas aż do zerwania próbki.

F

S,.

Z powyższych zależności wynika, że naprężenia rzeczywiste podczas rozciągania próbki są większe niż umowne, co ilustruje rysunek Rys. 1. Trzeba zaznaczyć, że wzór jest prawidłowy tylko między granicą plastyczności R^. a wytrzymałością na rozciąganie R_m. Później natomiast z powodu tworzenia się przewężenia, próbka przestaje się odkształcać równomiernie i naprężenia rzeczywiste panujące w tym obszarze są większe

Zaznacz prawdziwe z poniższych stwierdzeń