36 (473)

m i u uni i

Antena zmodernizowanego zestawu 1Ł219M wyróżnia się obudowanymi falowodami oświetlacza.

Najnowsza wersja U219M Zoopark-M. Zwraca uwagę dodatkowa osłona bloku aparatury w przedniej części bocznego pancerza.

Rysunek modułu odbiorczego anteny z 32 przesuwnika-mi fazowymi.

w poprzecznej. Po krótkim przygotowaniu (uszczelnieniu smarem szczelin między elementami współpracującymi) pojazd może pływać, używając jako napędu gąsienic, których sprawność zwiększa się dzięki hydrodynamicznym nakładkom-sterowni-com montowanym na kadłubie. Maksymalna prędkość na wodzie nie jest jednak imponująca - nie przekracza 5 km/h.

Kadłub o objętości 13,4 m³ jest wyraźnie wyższy niż 2S1 - ma wysokość 162 wobec 125 cm (wraz z

układem jezdnym odpowiednio 200 i 164 cm). Pancerz jest samonośną konstrukcją, spawaną z blach stalowych o grubości 15 mm. Jego przednia płyta jest nachylona pod kątem ok. 52° (w 2S1 - 79°), dzięki czemu przedział kierowania znajduje się prawie na samym przedzie pojazdu. Jest on zaopatrzony w dwa prostokątne okna, zamykane stalowymi pokrywami i dostępny przez dwa włazy lub wąski korytarzyk z prawej burty. Właz kierowcy, siedzącego z lewej, otwiera się do tyłu, dzięki czemu może on prowadzić pojazd, wysuwając głowę z włazu. Właz dowódcy otwiera się do przodu, stanowiąc dla niego ochronę w czasie jazdy. Kierowca dysponuje czterema peryskopami, a dowódca dwoma, w tym jednym obrotowym.

Za silnikiem w stropie kadłuba znajduje się otwór pod pierścień oporowy wieży o średnicy 1700 mm. W tylnej części kadłuba zlokalizowano przestronny przedział, przeznaczony do instalacji aparatury. Wejście do niego prowadzi przez niewielkie, jednoczęściowe drzwi w tylnym pancerzu, których otwarcie wywołuje rozłożenie się stopnia-schodka, ułatwiającego wejście.

Prototyp Zooparka skonstruowano wykorzystując zmodyfikowany nośnik, w którym pomocniczy silnik spalinowy D-21M wraz ze zbiornikiem paliwa i prądnicą umieszczono w prostopadło-ściennym pojemniku, przymocowanym do tylnego pancerza z prawej strony drzwi. Powstałe później wozy otrzymały agregat prądotwórczy ED-T/230P-1WSS z silnikiem wysokoprężnym, którego układ paliwowy połączono z układem nośnika.

Środki łączności pojazdu to radiostacja UKF R-173P, z przystawką utajniającą oraz R-168AWSK-B. Możliwe jest zabudowanie bezwładnościowej aparatury nawigacyjnej, kursografu 9W750M2-3 o dokładności 1% przebytej drogi, aparatury 1T25-1.

Z Zooparkiem współpracuje samochód obsługi technicznej 1130 na trzyosiowej ciężarówce Urał-43203, który holuje zapasowe źródło zasilania ED30-T230P-1RPM o mocy 30 kW. Obsługują go dwaj żołnierze i dlatego podawana liczebność obsługi 1Ł219 wynosi trzech lub pięciu ludzi.

Od chwili rozpoczęcia produkcji systemów Zoopark modyfikowano wiele detali konstrukcji pojazdu - jako pierwsza zmieniła się konstrukcja pomocniczego agregatu prądotwórczego, umieszczonego w pojemniku przymocowanym do tylnego pancerza pojazdu. Standardowy generator pomocniczy zastąpiono mniejszym i bardziej wydajnym. Drobne zmiany dotknęły także samego radioloka-tora - np. falowody, prowadzące do oświetlacza, zabezpieczono kanciastą obudową. Ostatecznie w Nil Strieła został opracowany zmodernizowany kompleks 1Ł219M, którego próby państwowe zakończyły się na przełomie 2007 i 2008 r.

Zoopark-IM otrzymał radar 1Ł259M, pracujący w zmodyfikowanym zakresie G-H (długość fali ok. 5,7 cm). Zasięg wykrywania moździerzy wzrósł do 13 - 17 km (maksymalnie 20 km), haubic do 10-12 km (maks. 15 km), wyrzutni rakiet niekierowanych do 15-22 (30) km, a rakiet taktycznych „ziemia-zie-mia" do 40-45 (50) km. W przypadku korygowania ognia własnych środków ogniowych zasięgi wynoszą: moździerze 22 km, haubice 20 km, połowę wyrzutnie rakiet 35 km, rakiety „ziemia-ziemia" 45 km. Efektywność ognia korygowanego przez Zoopark wzrasta 2-2,5 krotnie. Dzięki zastosowaniu nowszych przeliczników na bazie komputerów Bagiet i nowego oprogramowania znacząco zwiększono wydajność systemu. Ilość pozycji ogniowych, lokalizowanych w ciągu minuty wzrosła do 70 (w sprzyjających warunkach nawet 100), a równocześnie śledzonych celów do 12. Po raz pierwszy w przypadku radzieckich i rosyjskich radarów „przeciwartyleryj-skich" pojawiła się możliwość obserwacji pocisków armatnich, a głównym ograniczeniem pozostaje ich płaska trajektoria lotu. Niektóre źródła podają, że udało się także zwiększyć zakres kątowy przeszukiwania z 60° do 90°. Zainstalowano także dokładniejszy układ radionawigacji 1T215M, a dowódca i operator otrzymali nowocześniejsze stanowiska pracy z dużymi, wielofunkcyjnymi monitorami. Razem z radiolokatorem zmodernizowano także pojazd obsługi technicznej, który nosi oznaczenie 1I30M.

Systemy Zoopark są produkowane od 1991 r. przez OAO Wektor z Jekaterinburga, ale nigdy nie podano, ile ich dostarczono Armii Rosyjskiej. Etato-

TecHniNfi 9/9nriQ wojshouih l/ ćUUu