390

26

IZOLATORY

26.1. Wiadomości wstępne

Izolatory, ze wzglądu na pełnioną, funkcję, dzieli się na:

—    liniowe;

—    stacyjne wsporcze;

—    przepustowe stacyjne i aparatowe.

Symbole stosowane do oznaczania izolatorów zestawiono w tabl. 26.1. Pray oznaczaniu stosuje się kolejność symboli podaną w tablicy.

Izolatory charakteryzuje się za pomocą następujących podstawowych parametrów;

—    napięcie znamionowe, kV;

—    droga upływu, cm;

—    droga przeskoku, cm;

—    droga przebicia, cm;

—    napięcie probiercze 50 Hz, pod deszczem, kV;

—    napięcie probiercze udarowe o kształcie 1,2/50 ps, kV;

—    napięcie przeskoku 50 Hz na sucho, kV;

—    napięcie przeskoku 50 Hz pod deszczem, kV;

—    obciążenie probiercze, kN;

—    wytrzymałość mechaniczna, kN;

—    wytrzymałość elektromechaniczna, kN.

Droga przebicia a_be jest to najkrótsza odległość w materiale izolacyjnym między okuciami izolatora będącymi względem siebie pod napięciem.

Napięcie probiercze lub obciążenie probiercze są to wartości napięć lub obciążeń mechanicznych, którymi bada się izolatory podczas prób. Odpowiadające tym wielkościom napięcie wytrzymywane i wytrzymałość mechaniczna są znacznie większe. Są to wartości maksymalne wytrzymywane przez izolatory.

Napięcie przeskoku jest to najmniejsza wartość skuteczna napięcia przyłożonego do okuć izolatora w odpowiednich warunkach (na sucho, pod deszczem), przy którym następuje na izolatorze przeskok.

Wytrzymałość elektromechaniczna P_cm odpowiada maksymalnemu obciążeniu mechanicznemu przy jednoczesnym przyłożeniu do izolatora napięcia probierczego. Wielkość ta jest stosowana do charakteryzowania tylko izolatorów kołpakowych.