43 (251)

2.12. SPAWANIE ElEKTROŻUŻLOWE 43

nymi nakładkami formującymi (przesuwnymi w miarę narastania spoiny lub nieruchomymi), chłodzonymi wodą. Stosuje się również nakładki stalowe, pozostające jako element złącza. Do komory jest doprowadzany gaz (CO2 lub Ar + (5+25)% CO2 - zależnie od rodzaju stali i drutu) osłaniający łuk i ciekłe jeziorko. Jeśli drut jest proszkowy o rdzeniu topnikowym, powierzchnia jeziorka jest dodatkowo chroniona warstewką żużla. Spawanie drutami samoosłonowymi nie wymaga stosowania gazu.

Rysuiwk 2.20. Schemat stanowiska i procesu spawania elektrogazowago

/ - drut elektrodowy, 2 - podajnik drutu, 3 - nakładki formujące, 4 - chłodzenie wodne, S - dopływ gazu osłonowego, 6 - jeziorko spawalnicze, 7 - spoina, 8 - ciekły żużel, 9 - źródło prądu spawania

Elektrogazowo spawa się zwykle doczołowo (spoiny I, V, X) blachy o grubości do ok. 200 mm, najczęściej jednościegowo, drutami o średnicy 1,2+3,2 mm. Zaletą spawania elektrogazowego jest duża wydajność stapiania, dochodząca do ok. 40 kg/h przy zastosowaniu jednego drutu elektrodowego. Spawa się głównie konstrukcje powłokowe (np. płaszcze zbiorników magazynowych, ciśnieniowych) ze stali niestopowych i niskostopowych.

2.12. Spawanie elektrożużlowe

Spawanie elektrożużlowe polega na stapianiu elektrody i nadtapianiu brzegów spawanych materiałów ciepłem wydzielanym na skutek oporu elektrycznego podczas przepływu prądu przez warstwę stopionego topnika (30+70 mm) przykrywającego stopiony metal (rys. 2.21). W odróżnieniu od innych metod spawania elektrycznego w tym wypadku nie występuje łuk spawalniczy, oprócz po-