Duroplasty w wyniku poprzecznego sieciowania stają się twarde i kruche. Przy podgrzewaniu nie miękną i się nie topią. Nie rozpuszczają się w rozpuszczalnikach. Ich utylizacja, zwana także recyklingiem, jest więc ograniczona; można je zetrzeć na proszek i dodawać do tworzywa świeżego (przed polimeryzacją), ale to obniża wytrzymałość tworzywa. W tablicy 16.2 zestawiono własności najczęściej stosowanych tworzyw sztucznych.
Rys. 16.7. Schemat struktury polimeru częściowo krystalicznego (linie proste symbolizują obszary krystaliczne) (wg K. Dobrosza i A.M. Matysiaka)
Elastomery mają podobną strukturę łańcuchową jak plastomery, z tym że między łańcuchami powstaje usieciowanie za pomocą pojedynczych atomów (np. siarki), czyli tzw. wulkanizacja (rys. 16.8). Zabezpieczają one przed wzajemnym przesuwaniem się łań* cuchów. Elastomery mogą być oparte na kauczuku naturalnym lub syntetycznym.
Do elastomerów zalicza się gumy (tworzywa dienowe), a także niektóre tworzywa termoplastyczne (np. poliuretany liniowe) lub plastomery z dodatkiem zmiękczacza (np. PCW plastyfikowany), silikony i inne.
Rys. 16.8. Schemat struktury elastomeru (usieciowanie następuje za pomocą pojedynczych atomów siarki)
Efektem wulkanizacji są specjalne własności elastomerów. Cechuje je szczególnie duża elastyczność dochodząca do 1200%, przy małym module sprężystości 1+4 MPa i pamięć kształtu. Z tego