47 (131)

JERZY

Przestańmy. Cha, cha, cha. - No tak - uńmiccluuaj się wesoło! Tylko bogowie potrafią śmiać się w obliczu śmierci!

Pauzo.

Julia chodzi, staje.

Jerzy siedzi zamyślony

JULIA

No i cóż tak będziemy siedzieli? Cóż tak wysiedzimy. Na dworze słonko, mój Jezusicku! E - pal sześć!'!¹! Ruchajcie • się. Bierem żelaziwo na pas, taj hajda!

Nuta pobudki

Na lód, na lód, na lód! Holender! W prawo,

Holendruje po podłodze

w lewo, prawo - lewo, raz - dwa, raz — dwa! No?

JERZY robi irytację

A - pockajże, dziewico! Ci mucha naprzykrzona. •

JULIA

przesuwając palce wśród czupryny Jerzego, nuci O mój Jurecku,

Weźze mnie na lód.

JERZY

krzyknął

Nie weznę.

JULIA

jw.

Jak cie lepsa myśl nawiedzi,

Tb ty mnie weźmies, Jurecku.

Jura - Jurecku,

Weźże mnie na lód!

JERZY

Czy z wami można gadać po ludzku?

JULIA

Po ludzku można, ale po wariacku nie chyci.

JERZY

wataje

To już finał. Ja potrafię porozumiewać się tylko z wariatami. Widzi pani, to jest tak. W tej całej sprawia moneta odegra violino primo.

Nagle

Która teraz godzina? — Aha. Zatem niewiele czasu. Muszę pożyczyć pieniędzy na bilet.

Jedziecie?

JULIA JERZY

Tak. Postanowiłem w tej chwili.

JULIA

z lękiem nieokreślonym

Nie odjeżdżajcie, Jura. Dokąd? Po co?

JERZY

Słuchajcie, panno Julio. Ufacie mi?

Jurek — ty pytasz?

JULIA JERZY

Dziękuję. Nie zawiodę was. A teraz dajcie mi waszą, rękę na to, że jutro zrobicie to, co wam poradzę; a poradzę jutro, jeżeli dzisiaj powiedzie mi się mój plan. Dają oni łapkę?

Daję.

JULIA bez wahania

JERZY

Jeszcze raz — dziękuję... A teraz w drogę.

Odchodzi

JULIA

Jura. Powiedzcie... dokąd i po co?

95