47 (224)

47

z przyjętą metodą rzutowania prostokątnego - europejską E lub amerykańską A - przyjmują nazwy od rzutni, na której je przedstawiono. W układzie sześciu rzutów będą to: widok z przodu (rzut główny), widok od lewej strony, widok z góry oraz widok od prawej strony, widok z dołu i widok z tyłu (rys. 3.4, 3.6).

Widoków tych nie oznacza się w szczególny sposób, chyba że będą narysowane na oddzielnych arkuszach. Jednak taki zapis, pomimo że jest dopuszczany przez normy rysunkowe, czyni rysunek mniej komunikatywnym. Duże przedmioty z wieloma rzutami zmieszczą się bez trudności nawet na małym arkuszu, a zależy to tylko od podziałki, w jakiej rysunek będzie wykonany.

W czasie projektowania nie sposób przewidzieć niezbędnej liczby rzutów koniecznych do jednoznacznego przedstawienia tworzonej informacji. Tym samym trudno byłoby dobrać odpowiedni format arkusza rysunkowego. Doświadczenie inżynierskie wskazuje, że podczas rozmieszczania rzutów na formacie arkusza należy przewidzieć trzy rzuty podstawowe, to jest rzut główny, rzut od lewej strony oraz rzut z góry. Brakujące informacje widoczne z innych stron i kierunków można narysować na rzutach dodatkowych - pomocniczych.

Widok pomocniczy przedstawia obraz z kierunku rzutowania zaznaczonego strzałką (rys. 4.2b - również strzałką nie zaczernioną) i opisanego dużą literą alfabetu (rys. 4.2a, 4.4a).

Płaszczyznę (rzutnię) widoku (rzutu) pomocniczego kładzie się na płaszczyznę rysunku, podobnie jak ściany prostopadłościanu rzutni (rys. 3.3). W metodzie europejskiej E obrót rzutni pomocniczej do płaszczyny rysunku jest zgodny z zaznaczonym zwrotem pomocniczym kierunku rzutowania (rys. 4.4al).

Widok (rzut) pomocniczy można przesunąć równolegle w dowolne miejsce arkusza rysunkowego, ale tak, aby dowolne odnoszące wyprowadzone z już narysowanych rzutów nie pokrywały się z odnoszącymi wychodzącymi z rzutu pomocniczego (rys. 4.2, 4.4a2).

Litery do oznaczenia rzutów dodatkowych na danym rysunku powinny być przyjmowane w kolejności alfabetycznej i umieszczane w pobliżu strzałki kierunku rzutowania oraz w pobliżu rzutu pomocniczego, równolegle do podstawy rysunku wyznaczonej przez położnie tabliczki rysunkowej (rys. 4.2a, 4.4a).

Uwaga: Na rysunku technicznym nie dopuszcza się stosowania liter I, O, R, Q, X jako wyróiników iafotmacji. dodatkowych..

Widokiem pomocniczym można zastąpić każdy widok, z wyjątkiem rzutów podstawowych, a szczególnie rzutu głównego, bez konieczności umieszczania go w ściśle określonym miejscu względem rzutu głównego. Najczęściej jednak widoki pomocnicze wykorzystuje się do przedstawiania kształtu elementów ukośnych do rzutni prostokątnych (rys. 4.4a).