527 [1024x768]

538

KOLOIDY

Pole to działa na cząstkę koloidalną i indukuje w niej moment dipolowy: = ct • E^iw = a • E'₀^W • sin(2:rr/)    (7.43)

gdzie a oznacza polaryzowalnołć cząstki koloidalnej. Taki drgający synchronicznie z polem dipol staje się źródłem wtórnego (rozproszonego) promieniowania. Można go formalnie traktować jako ładunek (o wielkości a • ££^w) drgający ze stałą amplitudą w stosunku do takiego samego ładunku o przeciwnym znaku (podobnie jak w oscylatorze harmonicznym):

Am - (a-£f)x    (7-44)

gdzie

x = sin(2?rv/)

Szybkość tych zmian (d.v/d/) określa wielkość prądu, zaś przyspieszenie (d²;c/dt²) jest źródłem natężenia pola elektromagnetycznego. Zgodnie z kla-

Rys. 7.8. Indukowanie przez drgający dipol wtórnego promieniowania elektromagnetycznego syczną teorią elektromagnetyczną, ładunek q, drgający z przyspieszeniem d^zxfdt², wytwarza w odległości r pod kątem 9? do płaszczyzny drgań (rys. 7.8) pole elektryczne o natężeniu:

(7-45)

q d²x cosę> c² dt² r

gdzie c oznacza szybkość światła. Zgodnie z równaniem (7.44) przyspieszenie w ruchu rozpatrywanego, drgającego dipola wynosi:

44 = -4itVsin(2*W) at*■

Natężenie pola elektrycznego wytworzonego przez drgający dipol wyniesie więc:

(7.46)

4tt²v²/:£^w • a • sin(2rrvf) • cos?