435 (12)

r--o in

co

CNJ

-3-

•D

c

o

s

o

o

<3

<NJ

(Ńj

Z. J.imroO. Hcion i frgo ictiinafogir. WiriMnu 2005 ISBN *>4)1-144? 1-9. Oby WN PWN 2005

•    rozpuszczanie i zmywanie związanego zaczynu cementowego, np. kwasem solnym, aż do odkrycia układu ziaren kruszywa,

•    szlifowanie powierzchni (typ lastryko),

•    wylewanie mieszanki betonowej na ułożoną warstwę materiału dekoracyjnego,

•    formowanie betonu w deskowaniu o odpowiednim dekoracyjnym kształcie.

•    groszkowanie.

Na rysunku 20.12 przedstawiono schematycznie sposoby uzyskiwania fakturowych powierzchni betonu stosownie do projektu architektonicznego.

W przypadku spłukiwania powierzchni dodaje się do zewnętrznych partii betonu domieszki opóźniające wiązanie, co ułatwia pracę, zapewniając jednocześnie odpowiednią wytrzymałość całego obrabianego elementu.

W przypadku szlifowania należy stosować kruszywa, które dają się łatwo szlifować, np. marmury, dolomity, zwarte wapienie.

W przypadku groszkowania stosuje się kruszywo o ciągłym uziarnieniu. gdyż ogólny wygląd elementu pozostaje taki sam jak naturalnego betonu.

W celu uzyskania kolorowych powierzchni można stosować nie tylko kolorowe cementy. ale do zwykłego cementu portlandzkiego dodawać barwniki w postaci naturalnych lub sztucznych pigmentów mineralnych ługo- i światłoodpornych. Pigmenty zawierające np. tlenki żelaza zabarwiają beton na żółto, czerwono lub brązowo; tlenki chromu - na zielono. Ze względów wytrzymałościowych ilość pigmentu nie może przekraczać 5% masy cementu.

Rysunek 20,13 przedstawia przykłady współczesnego betonu architektonicznego.

«s

.11

0

3

3

"O

|

1 _l

&

J.1

11

I

1

429

20.13. Przykłady betonu architektonicznego