64 (101)

k o z a z i a i i 73

2.61. Co to jest utwardzanie elektroiskrowe?

Utwardzanie elektroiskrowe (e.i.) polega na nanoszeniu powłok metodą wyładowania iskrowego z odpowiednio dobranej anody na podłoże stalowe, które stanowi katodę (rys. 2.11). Może odbywać się w atmosferze powietrza lub gazów obojętnych (azot, argon). Metoda ta może być stosowana na przykład do pokrywania krawędzi tnących narzędzi węglikami wanadu lub tytanu. Zaletą takich powłok jest bardzo dobra adhezja z podłożem, możliwość stosowania różnych materiałów (muszą być przewodzące) do pokrywania powierzchni o skomplikowanych kształtach, dobra gładkość powierzchni i proste urządzenie do ręcznego prowadzenia elektrody. Wadą jest nieznaczna porowatość powłoki i mała jej grubość oraz duże naprężenia rozciągające na powierzchni¹.

Rys. 2.11. Schemat nanoszenia powłoki metodą elektroiskrową, wg N. Radka

2.62. Jakie są powłoki antyrefleksyjne i metody ich badania?

Najczęściej stosowaną powłoką jest grafit lub sadza, nakładane w postaci emulsji wodnej lub płomienia świecy. Współczynnik absorpcji takiej powłoki, określony metodą kalorymetryczną wynosi 45 - 76%. Wadą takich powłok jest nawęgla-nie stali niskowęglowej po stopieniu, co w przypadku cięcia laserowego wymaga usuwania warstwy nawęglonej przed spawaniem. Dobrą absorpcyjność mają też tlenki żelaza (i inne), np. w postaci zgorzeliny. Powłoka taka nic nawęgla, ma większy współczynnik przewodzenia ciepła i nie wypala się. Zalety obydwóch tych powłok, bez ich wad, ma opantentowana przez nas mieszanina tlenku żelaza i grafitu. Dla laserów o małej mocy można stosować wprowadzone przez nas powłoki egzotermiczne (np. tlenek żelaza + proszek Al lub Mg) lub plazmowe (np. AhO.O.

1

Szerzej metoda ta jest opisana w artykule N. Radka, Elektroiskrowe come back, „Przegląd Techniczny” 5/2004, s. 34