68 69

Ul łlctymy (w tym prwypadku zawierający również elementy konserwotyw-• ) - rysunek 2.18, aeciersowym równaniem prądowo—nap i ęo i owym, a następie zestawić równanie maoiermowe całego obwodu a wektorem wielkości rjóolowyob [u_a, u_b, «J*.

Hys. 2.18

ODPOWIEDŹ OBWODU W UJĘCIU KLASYCZNYM

Przykład 3« 1

Obliczyć energie wydawane przez źródła e^, «₂, J₂ obwodu przedstawionego na rysunku 2.3 (przykład 2.2) w przedziale onpsu (0, 1)s, Jeśli elementy L₍ i 1^ nie są sprzężone (X = 0).

Dane; R^ ■ 89 ,    = ^9 , R^ = 39 , Lj a 1 H, 1*, =2 H,C₁ = £ T,

°2 ³ ił ^Pi ^e1 = ⁶*~^3t    *2 ^{= 8}*^l(t)y» «₃ = 6 sin 2t^(t)_f

e_k a ił.1(t)V, e₅ a 8e^_t.l(t)V, J, « y    J_a ■ - y.1(t)A, I_ol =

= 1 A, X_o2 • ji, D_q1 = e₁(0+)>    = 6 V, V_o£ = -6 V, O_o3 = 3 ▼.

Struktura obwodu, pokazana w bardziej spektakularny sposób na rysunku 3.1 (konary drzewa - linia gruba), skłania do bezpośredniego zastosowania postulatów Klrobhoffa.

Rys. 3.1