9091gu5

Nju pierwszy koncert miał miejsce w Churchill *s Hidcaway w Miami. Pojawiło się na nim około dwudziestu osób, choć teraz, kiedy jesteśmy sławni, co najmniej dwudziestu jeden przysięga, że ram było. Tłusty fryzjer Brian (przydzieliliśmy mu potem pseudonim według naszego klucza gwiazda-seryjny morderca: Olivia Newton-Bundy) grat na basie, pryszczaty Perry (który sam przezwał się Zsa Zsa Spcck) na klawiszach, a Scott, właściciel czcerośctczkowęgo magnetofonu (Daisy Berkowitz) obsługiwał gitarę. Towarzyszył nam automat perkusyjny Scotta, Yamaha RX-S (który, podobnie jak Scott, wkrótce nas opuścił, z tą różnicą, że o automacie więcej nie usłyszeliśmy).

Jako człowiek traktujący wszystko dosłownie, założyłem koszulkę z wizerunkiem Marilyn Monroc, ale na czole dorysowałem jej swastykę w stylu Mansona. Lewe oko Marilyn poplamiły kropelki krwi — rezultat usunięcia potencjalnie złośliwego znamienia z mojej piersi, znajdującego się dokładnie w tym samym miejscu, gdzie został zraniony Jezus. Chociaż lekarze ostrzegali mnie, żebym nie dorykał tego miejsca, dopóki się nie zagoi, natychmiast po powrocie do domu zacząłem naciągać sobie skórę wokół niego. Był to początek mojego nowego hobby jako Marilyn Man-son — kaleczenia i przekształcania mojego ciała. Później kontynuowałem

je z pomocą chirurga plastycznego, skracając sobie płatki uszne do nor-

malnego. ludzkiego rozmiaru.

Scena w Churchill's składała się z kilku kawałków sklejki opartych na rzędach cegieł, a nasza aparatura nagłaśniająca przypominała dwie słu-

chawki od walkmana, przyklejone taśmą klejącą do ściany. Zaczęliśmy od

jednego z moich ulubionych wierszy — „Telefon”.

„Budzi mnie natarczywe dzwonienie telefonu” — zacząłem, skrzecząc i charkocząc. Jednocześnie zastanawiałem się czy na scenie panuje dostateczny chaos, by wzbudzić zainteresowanie publiczności. „W kącikach moich oczu nadal czuję sen, zaschło mi w ustach, mam gówniany smak.” „Znowu — dzwonek. Powoli zwlekam się z łóżka. Pozostałość erekcji nadal tkwi w moich szortach jak nieproszony gość.”

„Wciąż dzwoni. Ostrożnie przemykam się do łazienki, żeby nikt nic zauważył mojej męskości. Tam niedbale stroję miny, jak zwykle przed codzienną daniną wobec niebieskiej wody w klozecie, którą uwielbiam zabarwiać na zielono.”

„Nadal dzwoni. Otrząsam się dwukrotnie, tak jak wszyscy, bo nic lubię tych kropli, które pozostawiają wilgotną plamkę na bieliźnie. Powoli, leniwie, ospale wkraczam do jaskini, gdzie mój ojciec bez przerwy pali. Cygara na fotelu.”

Trudna Droga z Piekła

„Och, cen smród!”

Piosenka leciała dalej, koncert trwał, a ja straciłem świadomość tego, co się dzieje, aż do chwili ldedy pognałem do klubowej toalety i zwymiotowałem do kibla. Uważałem, że koncert jest do kiru, zarówno dla widzów, jak i dla wykonawców. Ale kiedy tak pochylony nad ustępem przyglądałem się cuchnącej mieszaninie pizzy, piwa i pigułek, przydarzyła się śmieszna rzecz. Usłyszałem oklaski i nagle poczułem w sobie coś innego niż zbierające się wymioty Było to uczucie dumy, satysfakcji i spełnienia, zacierające moje dotychczasowe niskie mniemanie o sobie i niechlubną przeszłość. Po raz pierwszy w życiu poczułem się w ten sposób i pragnąłem, żeby to się powtórzyło. Chciałem, żeby mnie oklaskiwano, żeby syczano na mój widok, chciałem ludzi poruszyć.

Niewiele jest w moim życiu zdarzeń, którym nic towarzyszyłby jakiś przykry kontrast. Tym razem zdarzył się on, kiedy wracałem do Fortu Lauerdale o trzeciej w nocy czerwonym Fiero mojej mamy. Mijałem właśnie lukiem zakazaną dzielnicę zwaną Małą Hawaną, kiedy cyfrowe radio nagle zgasło. Zatrzymałem się, żeby sprawdzić co się stało i stwierdziłem ze zgrozą, że samochodu nie da się uruchomić. Spadła linka rozrusznika i zostałem unieruchomiony w Małej Hawanie, gdzie szanse by umalowany klaun o nazwisku Marilyn Manson nie dostał po mordzie, były praktycznie żadne. Jedyna korzyść jaką wyniosłem z tej całej przygody, to ta, że już na samym początku nauczyłem się nie spać po koncercie, jako że ratunek w postaci ciężarówki dostawczej przybył dopiero około dziesiątej rana

Nasz pierwszy prawdziwy koncert miał miejsce w Reunion Room. Załatwiłem nam salę, mówiąc jego menedżerowi i didżejowi, Timowi, że mam taki zespół i chcemy tutaj zagrać za 500 dolców. Normalnie zespoły dostawały od 50 do 150 dolarów za występ, ale Tim zgodził się na moją cenę. Dzięki temu poznałem zasadę numer jeden w show-biznesie: Jeżeli chcesz, by traktowano cię jak gwiazdę, zachowuj się jak gwiazda. Po koncercie wyrzuciliśmy z zespołu pryszczatego i grubasa, którzy niewątpliwie poszli robić kanapki i wyciskać pryszcze w serialu Grubas i Pryszczaty, liczącym raptem dwa odcinki.

Następnie skusiliśmy Brada Stewarta, chłopaka z Kitchen Club, podobnego do Crispina Glovera, aby przeszedł do nas z konkurencyjnej kapeli Insanity Assassin, w której na basie grał Joey Vomit, a wokalistą był Nick Ragę, niski, grubawy facet, który w jakiś sposób zdołał sobie wmówić, że jest wysokim, szczupłym i atrakcyjnym facetem. Nic było nam trudno przekonać Brada, żeby grał u nas na basie (chociaż w Insanity Assassin był gitarzystą), ponieważ mieliśmy podobne wizje muzyczne - i lepsze pseudonimy. Brad przybrał imię Gidget Gcin. Pozwoliliśmy też Stephenowi przyłączyć się do nas jako Madonna Waync Gacy, chociaż nic kupił jeszcze klawiszy Zamiast tego bawił się na scenie żołnierzykami.

©

tłtfounou tafta