91 (123)

13 12 •

11

10-

9

8

7.

□□□□□□□□□

□□□□□□□□□

□□□□□□□□□

□□□□□□□□□

2-

Rys. 3.8; Szkic obiektu podlegającego pomiarowi metodą bezpośredniego rzutowania

Pomiar rozpoczyna się od spoziomowania i scentrowania teodolitu nad punktem I, Należy szczególną uwagę 'zwrócić na dokładne poziomowanie, ponieważ błąd ten ma duży wpływ na wynik pomiaru. ' Przy podstawie obiektu, prostopadle do prostej 01, ustawiamy poziomo łatę niwelacyjną. Trzeba tu nadmienić, że czynności związane z poziomym i prostopadłym^ułożeniem łaty nie wymagają zbyt dużej precyzji i wystarczy użyć libeli. Po wykonaniu tych czynności przystępujemy do właściwego pomiaru. Rzutujemy kolejno obrane punkty krawędzi na łatę, zapisując wyniki pomiaru w dzienniku z dokładnością do 1 mm (tab. 3.6.). Przechylamy lunetę przez zenit, obracamy alidadę o 180° i wykonujemy pomiar w drugim położeniu lunety zapisując, jak poprzednio, wyniki pomiaru w dzienniku, Jeżeli nie znamy wysokości rzutowanych punktów, to dodatkowo dokonujemy pomiaru kątów pionowych. Po wykonaniu pomiarów obliczamy średnie wartości odczytów z pierwszego i drugiego położenia lunety. Od średnich odezytów jdła punktów z poszczególnych kondygnacji odejmujemy wartości odczytu dla punktu znajdującego się przy podstawie obiektu. Te same czynności pomiarowe i obliczeniowe wykonujemy na drugim stanowisku, Wyniki pomiarów i obliczeń przedstawiono w tab. 5.6. oraz ńa wykresie (rys. 3.9.).

Przedstawiając graficznie składowe wychyleń należy pamiętać o właściwym doborze skali dla odwzorowania obiektu i' składowych. Najczęściej stosowanymi skalami są:

-    dla obiektu - 1:50, 1:100, 1:200, rzadziej 1:500,

-    dla składowych' wychyleń -1:1,1:ł; 1:5,