a

270

8. Korozja i stale odporne na korozją

Tablica 8.6

Właściwości mechaniczne stali odpornych na korozję (Woronienko B. I.)

Stal	Struktura	Rn	Ro,2	^5, %	KC, I J/cm^2
		MPa
AISI 304	austenit	550 - 690	£210	>45	>210
AISI430	ferryt	>450	>205	£ 20	-
SAF 2304	austenit + ferryt	600 - 820	>400	>25	>300
SAF 2205	austenit + ferryt	680 - 880	>450	>25	>250
SAF 2507	austenit + ferryt	800 h- 1000	£ 550	>25	>230
NY 3276	austenit + ferryt	S 760	>550	>20	_ZJ

Skład chemiczny stali austenityczno - ferrytycznych jest tak zestawiany, aby po obróbce cieplnej w strukturze była w przybliżeniu jednakowa zawartość austenitu i ferrytu. W takim przypadku są one najbardziej zbliżone do stali austenitycznych pod względem plastyczności i udamości, a do stali ferrytycznych co do odporności korozyjnej.

Obróbka cieplna stali duplex polega na przesycaniu z temperatury 1000 -=-1100 °C, niekiedy z 1150 °C, w powietrzu lub w wodzie, w zależności od grubości ścianki. W celu podwyższenia właściwości mechanicznych i odporności korozyjnej, w Japonii opracowano specjalną procedurę obróbki cieplno - plastycznej. Zawiera ona nagrzew stali do 1250 °C, szybkie ochłodzenie, walcowanie w temperaturze niższej od temperatury rekrystalizacji (500 -=- 800 °C) z gniotem około 30 %, rekrystalizację w strefie dwufazowej (900 -=-1150 °C, 0,5 -=- 20 godz.) z następnym szybkim ochłodzeniem (wg Woronienko B. I ).

LITERATURA

[1]    Wojtkun F., Sołncew Ju. P : Materiałoznawstwo. T. II. Radom, Wydawnictwo Politechniki Radomskiej 1999.

[2]    BopoHeHKo E. H.:    CoBpeMeHHbie koppo3hohho - CTonrcne aycre-

hhtho - 4>eppHTHbie cTariH (o63op). MerajuiOBefleHHe h TepMHHecicaa o6pa6oTKa MetajinoB H^fi10, 1997.

9.

MATERIAŁY ODPORNE NA PROMIENIOWANIE

Rozwój współczesnej techniki jest związany z ciągłym wzrostem zapotrzebowania na energię, zwłaszcza elektryczną. Ograniczone zapasy paliwa organicznego, konieczność zażegnania kryzysu energetycznego i relatywnie niski koszt produkcji energii elektrycznej wydaje się przesądzać aby - mimo szeregu ograniczeń - energetykę jądrową uważać za energetykę przyszłości.

W warunkach normalnej pracy, elektrownie atomowe są bezpieczne i na pewno mniej szkodliwe dla środowiska naturalnego niż elektrownie węglowe. Awarie zdarzają się w nich wyjątkowo rzadko, choć skutki mogą być - równie wyjątkowo - groźne i długotrwałe. Zwłaszcza ta w Czarnobylu (1986 r.), bardzo całej energetyce atomowej zaszkodziła. Ciągle nierozwiązanym problemem pozostaje też zagadnienie unieszkodliwiania odpadów radioaktywnych.

Co do istoty działania elektrownie atomowe (EA) i klasyczne elektrownie cieplne (EC) różnią się nieznacznie. W jednej i w drugiej doprowadza się wodę do wrzenia, a para podana na łopatki wysokoobrotowej turbiny nadaje jej obroty. Wał turbiny jest połączony z wałem generatora wytwarzającego energię elektryczną. Różnica między EA i EC zawiera się w sposobie doprowadzania wody do wrzenia. W EC - przez spalanie węgla lub mazutu, w EA wykorzystuje się energię cieplną kierowanej reakcji łańcuchowej rozpadu uranu.