Do najczęściej wyodrębnianych części treści głównej zalicza się:
• opis metodyki badania zawierający minimum danych o tym, jak osiągnięto cel badania z podaniem niezbędnych szczegółów, inne szczegóły powinny się znaleźć w załącznikach; decydenci zazwyczaj tej części nie czytają;
• opis wyników pomiarów i analiz, stanowiący podstawowy trzon raportu, często podzielony na kilka części problemowych opisujących cele badania; tablice, wykresy i inne szczegółowe ilustracje przenosi się do załączników;
• ograniczenia — również rzadko czytane przez decydentów — zawierające opis napotkanych w trakcie badania trudności związanych z błędami, uogólnieniami czy też weryfikacją zebranych danych.
Końcowa część raportu służy do powtórzenia i podkreślenia najważniejszych elementów raportu. Zakończenie raportu ma przede wszystkim pomóc w zapamiętaniu kluczowych części treści i lepszym ich zrozumieniu. Zakończenie w części składowej treści głównej pełni także funkcję naturalnego przejścia do części następnej. Czytający zakończenie ożywi mimowolnie swoją uwagę, oczekując kwintesencji. Zakończenie raportu składa się zazwyczaj z następujących elementów:
• wniosków wyciągniętych na podstawie osiągniętych wyników w świetle postawionych wcześniej celów badania;
• zaleceń dotyczących działań; zalecenia te sporządza się na podstawie sformułowanych wniosków i rezultatów badania oraz, jeżeli okaże się to konieczne, dodatkowych badań;
• załączników (czytanych przez niewielu odbiorców) zawierających szczegóły planu doboru próby, danych statystycznych, procedur pomiarów, kopii instrumentu pomiarowego i instrukcji oraz inne szczegóły.
Szczegółowy raport powinien więc zawierać następujące elementy:
I. Strona tytułowa
II. Spis treści
III. Listy:
• list polecający
• list autoryzacyjny
IV. Zestawienia i spisy: o lista tablic
• lista rysunków i zdjęć
• lista załączników o lista schematów
V. Streszczenie wstępne:
• ważniejsze wyniki
• ogólne wnioski
• podstawowe zalecenia
327