Badanie jednofazowego licznika energii

32

dokładność dopuszczalna pomiaru energii czynnej A£ wynosi:

a)    dla cosf =1 i 0,1I^< I < 41^    ±Ajj=±2k, a dla

0 < I < 0,-lIjy odpowiednio ±a£=±2,5JJ,

b)    dla cosp =0,5 ind. i 0,21^5 I < 41^    ±a£=±23C, a dla

0 < I < 0,21^ odpowiednio ±a£=±2,S5C.

2.3. Metody wyznacznia błędów liczników indukcyjnych

Wyznaczenie błędu licznika <S£ Cpor. <2.9)> sprowadza się w zasadzie do porównania wartości energii zmierzonej za pomocą badanego licznika z energią zmierzoną przy użyciu układu wzorcowego. Jako układ wzorcowy może służyć np. licznik wzorcowy wyższej klasy. Metoda taka nosi nazwę metody licznika normalnego. Drugą, z najbardziej rozpowszechnionych metod, jest metoda wykorzystująca watomierz i sekundomierz. W odróżnieniu od metody licznika normalnego jest to metoda pośrednia, bazująca na jednoczesnym pomiarze mocy i czasu poboru energii przez obciążenie.

2.3.1. Metoda licznika normalnego

Zaletą metody licznika normalnego jest możliwość wyznaczania niedokładności licznika badanego niezależnie od zmian wartości mocy pobieranej przez obciążnie. Stąd błąd licznika 6° określony jest w sposób następujący:

^SL⁼

*WZ

•1005S

<2.10)

‘wz

gdzie: n_L - liczba obrotów tarczy licznika badanego,

n^₂ - liczba obrotów tarczy licznika wzorcowago.

Wadą metody są trudności w doborze licznika o wystarczającej dokładności, a także kłopotliwe określenie różnicy liczby obrotów licznika badanego i wzorcowego. Często zamiast pomiaru różnicy obrotów tarczy dokonuje się pomiaru różnicy czasu potrzebnego na wykonanie całkowitej liczby obrotów tarczy.

2.3.2. Metoda watomierza i sekundomierza

Jest to metoda pośrednia bazująca na pomiarze energii A równej: