Bauhaus35

Wspaniałe figury tego typu, personifikacje najwyższych wyobrażeń i pojęć, wykonane z najszlachetniejszego materiału, pozwolą na nowo uwierzyć w wartość symbolu.

Patrząc z tej perspektywy, można się spodziewać, że stosunek się odwróci: twórca obrazu stworzy zjawisko optyczne, zaś zadaniem autora słów i dźwięków będzie użyczenie im odpowiedniego wyrazu.

Pozostaje zatem stworzyć - odpowiadający idei, stylowi i technice - teatr:

abstrakcyjno-formalny i barwny, statyczny, dynamiczny i tektoniczny, gimnastyczny, akrobatyczny i ekwilibry-styczny,

komiczny, groteskowy i burleskowy, poważny, patetyczny i monumentalny, polityczny, filozoficzny i metafizyczny.

Utopia? - To naprawdę zadziwiąjące, jak mało w tym kierunku zrobiono. Nasze materialistyczno-praktyczne czasy straciły prawdziwe poczucie gry i cudu. Poczucie użyteczności jest na najlepszej drodze, aby je uśmiercić. Całkowite zdumienie szybko następującymi po sobie wydarzeniami technicznymi każe traktować celowość jak skończoną postać sztuki, podczas gdy jest to tylko przesłanka do jej kształtowania. „Sztuka jest bezcelowa” - wyobrażone potrzeby duchowe można nazwać bezcelowymi. W tych czasach rozpadających się religii, w czasach, które zabijają poczucie wzniosłości, prowadzących do rozkładu społeczeństw i dopuszczających tylko rozrywkę drastycznie-erotyczną albo przesadnie artystowską, w tych czasach wszystkie głębsze tendencje artystyczne zyskują charakter wyjątkowości i sek-towości.

Tak więc artyście względem sceny pozostają do wyboru trzy możliwości!

Albo będzie szukał spełnienia w ramach istniejących warunków. Oznacza to współpracę z istniejącą formą sceny; są to „inscenizacje”, w których występuje on w służbie autora i aktora, aby nadać ich dziełu odpowiednią formę optyczną. Szczęście, jeśli jego intencje pokrywają się z zamierzeniami autora.

Albo szuka spełnienia, dysponując możliwie największą swobodą. Wolność ta istnieje dla niego w obszarze sceny, na którą się przede wszystkim patrzy, skąd usunęli się autor i aktor na korzyść optyki, albo dopiero dzięki niej mogą działać: w balecie, pantomimie, popisach artystycznych. Chodzi tu także o obszary niezależne od autora i aktora, gdzie anonimowo lub mechanicznie uruchamiana jest gra form, barw, figur.

Albo też całkowicie izoluje się on od istniejącego teatru i zarzuca kotwicę daleko w morzu fantazji i odległych możliwości. Wówczas jego projekty przyjmują postać szkiców i modeli, materiałów prezentowanych podczas wykładów i na wystawach scenograficznych. Jego plany są niweczone z powodu niemożności ich zrealizowania. Ostatecznie dla twórcy jest to bez znaczenia. Idea została rzucona, a jej urzeczywistnienie pozostaje kwestią czasu, materiału, techniki. Od niej zaczyna się budowa nowego teatru ze szkła, metalu i wynalazków jutra.

Ale od niej także zaczyna się wewnętrzna przemiana widza. Człowiek jako alfa i omega jest warunkiem każdego artystycznego czynu, który już przy próbie urzeczywistnienia skazany jest na pozostanie utopią, o ile nie trafi na gotowość duchową odbiorcy.