Bauhaus64

Projekt „teatru tańca” w Dreźnie, wykonany przez węgierskiego architekta Sebocka²², mimo nowoczesności jego układu nie odpowiada temu postulatowi oglądania z góry. - Tak zwany teatr kulisty, utopijny teatr Andreasa Weiningera® (dawniej związanego z Bauhausem), odpowiada tym oczekiwaniom w jeszcze mniejszym stopniu.

Chcąc zadowolić różnorodne żądania nowoczesnego planu gry, scena nie powinna być ograniczona do jednego tylko układu pod względem formalnym i dlatego w projekcie teatru totalnego powinny być przewidziane zarówno scena przednia albo mała scena, jak i średnia scena albo scena z ramą prosceniową, jak też okrągła scena czy arena, wszystkie wykorzystywane oddzielnie, na zmianę albo jednocześnie. Chodzi o możliwie największe horyzontalne i wertykalne zróżnicowanie ruchu (ruchome mosty, piętra, dźwigi, windy, zapadnie), daleko idące możliwości projekcji, zwłaszcza filmu (chodzi o zanurzenie sceny i widowni w filmie, zalanie filmem); jezdnie dla aktorów-aut, które okrążałyby widownię itd. - Nowoczesny budynek sceniczny powinien w końcu służyć także wspaniałej demonstracji nowych materiałów budowlanych: konstrukcji z żelaza, betonu, szkła, metalu i wszystkich tych nowości, które oferuje przemysł i technika.

Na skutek trudności gospodarczych brak nam mądrych wypadów w nieznane dziedziny, realizacji śmiałych projektów, które na razie w postaci planów i obliczeń czekają aż nadejdzie ich czas. Z tego powodu trudno jest także przekonać sceptyków, że w przyszłych budowlach techniczno-konstruk-cyjnych, zwłaszcza tych dla sceny, działa tak wiele sił, które mogą przewartościować ciało i duszę, że właściwie można powiedzieć, że tak jak duch ożywia ciało, tak tutaj budowla przekształca ducha. Mam tu na myśli to, że być może pod wpływem nowego budynku scenicznego i pokazywanych w nim nowych form przestrzennych autorzy zrewidują swój świat przedstawiony i zamiast myśleć obrazami, zaczną myśleć kategoriami przestrzenno-plastycznej architektury.

Jeśli dziś wobec faktu rozpadu sztuk dwie dziedziny z nadzieją górują nad innymi, to są nimi orkiestralne, syntetyczne, nastawione na jedność, działąjące na masy: budowla i scena, architektura i teatr. Budowniczy organizuje idealne miejsce do oglądania i do grania dla ludzi przyglądających się i grających, a reżyser wie, jak ożywić swój materiał i jak zjednoczyć: budowlę i występującego w niej człowieka.