Berger (2)

JUjfHuJ xb

/lyirfertew)

ó j c/gwwso

Jju0xi mu 'cjLue.

Cwu/kUA ryusrrwsu —0, (JClnao&ut S'iuadóYi^o:

\a    aW- %? Tea^e.

(^^^s^^lCiuCK

Religia legitymizuje instytucje społeczne, nadając im ostatecznie ważny status ontologiczny -tj^sytuując"je w świętym i kosmicznym układzie odniesienia.

Istotną z historycznego punktu widzenia rolę relogii w procesie legitymizacji można ująć w kategoriach wyjątkowej zdolności religii do umieszczania ludzkich zjawisk w kosmicznym układzie odniesienia. każd^ legitymizacja służy podtrzymaniu rzeczywistości - takiej jaka jest zdefiniowana w określonej ludzkiej zbiorowości. R^ligijnaJegitymizacjajna odnosić zdefiniowaną przez człowieka rzeczywistość do-OStateczneL uniwersalnej i świętej rzeczywistości, (np. ludzka seksualność legitymizuje się w kategoriach ludzkiego przykazania, „prawa naturalnego” i sakramentu)

Postępowanie wbrew porządkowi społeczeństwa oznacza zawsze ryzyko popadnięcia w anemię. A postępowanie wbrew porządkowi społeczeństwa, który jest religijnie legitymizowany oznacza porozumienie się z pierwotnymi siłami ciemności.

Religia służy podtrzymaniu rzeczywistości tego społecznie stworzonego świata, a -^legitymizująca moc ma następny ważny wymiar - moc integrowania z wszechobecnym nomosemtych sytuacji granicznych, w których pozostaje dana rzeczywistość codziennego życia.

Religijne leg są także bardzo istotne w zderzeniu ze śmiercią . a także z wojną - przy stosowaniu przemocy(wojna, kara śmierci) używa się religijnej symboliki - tu religijna leg. Ukazuje „przydatność” polegającą na przyzwoleniu jednostce na rozróżnienie pomiędzy jej prawdziwym ja (które się lęka bądź ma skrupuły) a jej jaźniąjako nośnikiem roli (wojownik, kat).

3 Problem teodycei

Święty porządek kosmosu potwierdza się wciąż na nowo w obliczu chaosu. Zjawisk anomicznycliluelTiożna tylko przeżywać, musi sieje także wyjaśnić7to znaczy ująć w kategoriach nomosu ustanowionego w danym społeczeństwie. Wyjaśnienie tych zawisk w kategoriach religijnych legitymizacji, niezależnie od stopnia ich teoretycznego wyrafinowania mżna nazwać teodyceą.

Każdy nomos ustanawia transcendencję indywidualności, a zatem ipso facto zakłada teodycee. Każdy nomos staje przed jednostką jako znacząca rzeczywistość, obejmuje ją i wszystkie jej doświadczenia. Nadaje sens jej życiu wtym także sprzecznym i bolesnym aspektom. Nomos umieszcza życie jednostki we wszechobejmującym gmachu znaczeń, które tożycie transcendentują. Jednostka, która w odpowiedni sposób intemalizuje te znaczenia , równocześnie transcendentuje samą siebie, - jednostka może odbierać swoje etapy życia charakterze trancendetnalńym,Szczególnie widoczne jest to w przypadku rytuałów przejścia a zwłaszcza śmierć, co pociąga za sobąuktutąteodyceę -^rytuał społeczny przekształca jednostkowe wydarzenie w typowy przypadek. W konsekwencji ból staje się łatwiejszy.

*Ta ukryta teodyceą porządku społecznego~poprzędza wszelkie legitymizacje o charakterze religijnym, bądź innym.

Teody.cea, w ścisłym tego słowa znaczeniu, jako religijna legitymizacja zjawiska anemii, jest zakorzeniona w pewnych kluczowych cechach ludzkiego uspołecznienia jako takiego.

Każde społeczeństwo wymaga pewnego odrzucenia indywidualnego ja oraz jego potrze, pragnień czy problemów, jedną z kluczowych funkcji nomosów jest ułatwienie tego odrzucenia indywidualnej^śwnadómósci. Odrzucenie samego śiUbieT^oddaniaNię * społeczeństwu i jego porządkowi, co jest szczególnie interesujące w powiązaniu"?religią. Jest t(fpbstawamechańizmu, wktórym jednostka sprowadza siebie do roli bezwładnego,

uprzedmiotowionego obiektu naprzeciw swoich partnerów lub ustanowionych przez nich.......

nomosów. W postawne tej ból fizyczny, bądź umysłowy służy utwierdzeniu odrzucenia własnego ja do tego stopnia że może on subiektywnie sprawiać przyjemność.