Bez nazwy@

JfTv ■'Tłl**.■r.Tvł^%'y'

BRPitlHSR

—    iWarfcu — spytała następnego dnia — czy smako-wał ci obiad?

—    Tak, oczywiście — odpowiedział grzecznie. — Czułem się jak na wakacjach. Lubię pizzę.

Nie przyznała się, że dwie pizze kupiła gotowe w „Tokaju”' po dziesięć tysięcy złotych sztuka. „To moja inwestycja w pustkę życia" — pocieszyła się. Do ostrej pizzy wypili po dwa kieliszki wytrawnego, czerwonego wina. Zauważyła, że Markowi zakręciło się w głowie. Udała, że tego nie spostrzega i spytała:

—    Popatrzymy? Proponuję podryw” Williama Friedkina.

—    Dobrze. Słyszałem o tym filmie. Gra Al Pacino i chodzi o mordowanie homoseksualistów.

Już nie był sztywny. Nawet kilka razy w czasie trwania filmu, rzucił jakąś sensowną uwagę. A potem długo dyskutowali obejrzany obraz i Ewa coraz bardziej się przekonywała, że chłopak jest na poziomie. I choć miał poglądy dość naiwne, to przecież swoje własne. Przystosowała się do jego stylu bycia bez pozy i snobizmu, do jego naturalności i spontaniczności.

—    Czy wiesz, że ja często czuję się samotny — powiedział w pewnym momencie. — Z rówieśnikami nie potrafię się dogadać, rodzice są zajęci własnymi sprawami. Z tobą jestem sobą...

Ewa przyjęła to jako szczery komplement i z równą szczerością powiedziała:

—    To spotkało się dwoje samotników. Ja też nie mogę sobie dać rady z własnym życiem...

—    Będę cię często odwiedzać — powiedział pocieszająco.

—    A co na to powiedzą rodzice? — Ewa była ciekawa.

— Myślę, że oni nie będą mieli nic przeciwko temu. Przecież wcale nie zaprotestowali, gdy im powiedziałem, że zaprosiłaś mnie na video...

Kiedy już wychodził, pocałowała go delikatnie w kąciki ust i powiedziała:

• r~ To do jutra, mój młody przyjacielu.^

Gdy już leżała w łóżku, zadzwonił telefon.

—' To ja, Marek. Nie obudziłem cię?

—    Przeglądam gazetę.

—    Chciałem ci tylko powiedzieć dobranoc...

—    Czy będziesz o mnie myślał? — spytała i nie czekając na odpowiedź, dodała: — Życzę ci przyjemnych

—    Ja tobie też. I nie martw się...

Zadzwonił o jedenastej. Telefon poderwał ją na równe nogi. Jeszcze leżała i choć nie spała, nie chciało jej się wychodzić z pościeli. Nie słuchała, co mówi, tylko rzuciła w słuchawkę:

—    Możesz zaraz przyjść!

Pobiegła do łazienki i szybko umyła się pod prysznicem. Nie była ubrana, gdy ciszę przeszył ostry- dzwonek do drzwi. Otworzyła owinięta dużym kąpielowym ręcznikiem, z kropelkami wody na nagich ramionach. Marek wszedł i wystraszył się:

—    Przepraszam!

•— Nic się nie stało. Tylko luidzisz, gdy zadzwoniłeś_f jeszcze leżałam. Myślałam, że zdążę się ubrać.

Nie miała zamiaru się ubierać, ale wypadło naturalnie. Jednak Marek chciał się wycofać:

—    To ja przyjdę za pół godziny. Bardzo cię przepraszam... Nie pomyślałem...

—    Jasne, pewnie nie jesteś takim niedzielnym leniem jak ja — roześmiała się Ewa. — Wchodź/ Nie krępuj się!

Nie chciała go powtórnie wystraszyć, ale zaryzykowała:

—    Czy masz dziewczyną?

—    Nie! — wykrzyknął z jakąś pasja..

—    To dobrze. Ja też teraz chodzę solo. W ten sposób nikogo nie zdradzimy.

Marek się zaniepokoił:

—    Co masz na myśli?