Bez nazwyu

144

jest miarodajne do obliczenia wytrzymałościowego sprężyny. Wreszcie obciążenie robocze wskazuje na to, jaka część siły może być wykorzystana w elemencie konstrukcyjnym ze sprężyną dla uzyskania żądanej podatności.

Rys. 14 3 Schemat pracy sprężyny śrubowej: F₀ - obciążenie wstępne, &F - obciążenie robocze. fo - ugięcie wstępne. f_r - ugięcie robocze, tg <p = C

Wyznaczymy teraz stalą sprężystą układu szeregowego sprężyn (rys. 14.4). Ugięcie układu szeregowego sprężyn (zmiana długości)/jest sumą ugięć sprężyn wchodzących w układ

/ = /,+/:•    (14.8)

Zgodnie ze wzorami (14.6) i (14.7) ugięcia składowe są postaci:

6AR?n, „ F	(149)
--^F = — . Gtd* C,
64 Rln, „ F	(14.10)
G,d\ C2 '

Po wstawieniu zależności (14.9) i (14.10) do równania (14.8) otrzymujemy:

JL₊_U£.

C, C₂ F

Iloraz F/f=C nie jest więc

nazwiemy stałą sprężystą układu szeregowego sprężyn. Ostatecz-

C C, ^+ C2	(14.11)
_ C.C,
C =-i-i-. c, +c,	(14.12)

lub

Przejdziemy teraz do wyznaczenia stałej sprężystej układu równoległego sprężyn (rys. 14.5). Ugięcie obu sprężyn układu równoległego pod działaniem siły F przyłożonej do nieodkształcalnej płyty A jest jednakowe. Mamy więc

/ = /i=/₂.    (14.13)

gdzie /,/₂ stanowią ugięcia sprężyn tworzących rozważany układ równoległy. Siła F rozdziela się między sprężyny tak, że

(14.14)

F = F_l+F_lt

gdzie: F_t - siła wywołująca / , natomiast F₂ - siła wywołująca /₂,