CB i rad 101

101

VI. ZASILACZE SIECIOWE

Ograniczenie napięcia na bazie tranzystora realizowane jest w wyniku równoległego przepływu prądu między bazą a emiterem tranzystora przez dodatkową diodę i rezystor. Prąd ograniczenia zaczyna płynąć od chwili przekroczenia progu napięcia wyznaczonego przez diodę (0,6 V) i dobierany doświadczalnie rezystor R*.

W tym celu przyłącza się diodę Dl anodą do tranzystora T3 i kawałkiem drutu oporowego katodę tej diody do emitera tego tranzystora. Następnie włącza się zasilacz do sieci. Do wyjścia zasilacza podłącza się chwilowo amperomierz w celu dokonania pomiaru prądu ograniczenia. Po zakończeniu regulacji prądu ograniczenia, zmianą długości drutu oporowego ustaloną jego długość nawijamy na rezystor węglowy (o oporności od 100 kQ do 1 M£2 lutujemy do końcówek rezystora) i cały układ ogranicznika lutujemy między bazę a emiter tranzystora wykonawczego. Omówiona zasada działania stosowana jest również w ogranicznikach tranzystorowych.

Rys. 53. Zabezpieczenie stabilizatora - tranzystorowe

Podczas normalnej pracy zasilacza spadek napięcia na rezystorze R* wywołany przepływem prądu obciążenia jest znacznie mniejszy od 0,6 V, w związku z czym nie powoduje otwarcia tranzystora ogranicznika (tranzystor R4 jest zatkany). W momencie przeciążenia lub zwarcia wzrasta gwałtownie prąd obciążenia zasilacza, powodując zwiększenie spadku napięcia na rezystorze R* powyżej 0,6 V. Spowoduje to otwarcie tranzystora T4, który zewrze bazę tranzystora wykonawczego T3 z jego emiterem, powodując jego przymknięcie i znaczne ograniczenie prądu płynącego do obciążenia. Prąd ten ustali się na takim poziomie, przy którym spadek napięcia na rezystorze R* będzie powodował przepływ prądu przez tranzystor T3. Maksmalny prąd obciążenia zależy od wartości R*. Ustanie obciążenia lub usunięcie zwarcia