CB i rad 247

247

XIV. ZDOBYWAMY UPRAWNIENIA AMATORSKIE

między znakami muszą być równe jednemu sygnałowi długiemu, a między grupami znaków trzem długim sygnałom.

Po dobrym opanowaniu tych umiejętności można przejść do właściwej nauki nadawania liter alfabetu Morse’a. Naukę nadawania zaczynamy od znaków długich (składających się z kresek), stopniowo łącząc w pięcioznakowe grupy różne znaki np. wg załączonego niżej szyku przyjętego jako zasadę.

Zalecana kolejność jest następująca:

grupa pierwsza	T	M;	0;	0;		(0-cyfra zero)
grupa druga	E	I;	S;	H;	5;
grupa trzecia	A	U;	V;	4;
grupa czwarta	N	D;	B;	6;
grupa piąta	W; J;		1;	2;	3;
grupa szósta	G	Z;	9;	8;	7;
grupa siódma	R	P;	L	F;	?;	!; /;
grupa ósma	K	X;	Y;	Q;	C;	=;

W każdej grupie umieszczone są znaki podobne do siebie pod wzgędem dźwięku.

Po opanowaniu nadawania wszystkich znaków, możemy przystąpić do ostatniego etapu nauki, czyli do zwiększania tempa, tak aby dojść do wymaganego na egzaminie tempa 12 grup na minutę. Należy tu starać się nadawać teksty możliwie długie składające się co najmniej z 20 grup.

Do nauki nadawania można używać różnego rodzaju urządzeń emitujących zbliżony do czystego telegraficznego ton lub typowych generatorków, których wykonanie nie powinno stanowić problemu, części i podzespoły są dostępne w każdym sklepie elektronicznym.

Stosowane są różne rodzaje kluczy telegraficzych. Wymieńmy tu trzy podstawowe typy:

1)    normalny (zwany sztorcowym, pionowym) nadający się najbardziej do pierwszej nauki nadawania;

2)    półautomatyczny (tzw. bug), sygnały krótkie, kropki są nadawane automatycznie. Nadawca określa ich liczbę i sam nadaje sygnały długie (kreski);

3)    automatyczny (elektroniczny), sygnały krótkie i długie nadawane są automatycznie. Nadawca określa tylko ich liczbę i przerwy między elementami znaku lub poszczególnych grup. Prędkość nadawania ustawia się za pomocą potencjometru i w zależności od konstrukcji i typu klucza może wahać się od kilku do kiludziesięciu znaków na minutę.