CCF20071030015 (2)

4

Przymiotnik

Przymiotniki nieregularne w stopniu wyższym i najwyższym:

bueno	dobry	—>	mejor	lepszy
mało	zly		peor	gorszy
grandę	duży	—>	mayor	większy
pegueńo	mały		menor	mniejszy

Ale:

W znaczeniu przestrzennym grandę i pequeńo są stopniowane regularnie:

El piso de los Perez es mas grandę Mieszkanie państwa Perez jest que el nuestro.    większe niż nasze.

4.4.2    Tworzenie stopnia najwyższego relatywnego

Stopień najwyższy relatywny tworzy się przy użyciu el mas, la mas, los mas, las mas + przymiotnik, gdzie rodzajnik i przymiotnik są zgodne pod względem liczby i rodzaju:

Las montańas de esta region    Góry w tej okolicy są najwyższe

son las mas altas del pais.    w kraju.

4.4.3    Tworzenie stopnia najwyższego bezwzględnego -superlatyw (superlativo absoluto)

Jeśli przymiotnik kończy się na spółgłoskę, dodaje się do jego formy liczby pojedynczej końcówkę -isimo, -isima, -isimos, -isias:

facil	łatwy	-> facilisimo, facilisimos...	bardzo łatwy
dificil	trudny	-> dificilisimo, dificilisi-	bardzo trudny
		ma...

Jeśli przymiotnik kończy się na samogłoskę, to samogłoska ta wypada i jest zastępowana przez końcówkę jak wyżej:

peligro-	niebez-	peligrosisimo,	bardzo niebez-
so	pieczny	h> peligrosisima...	pieczny
		grandisimo,
grandę	duży	grandisimos...	bardzo duży, ogromny

5 Czasownik: koniugacje, tryby i czasy

5.1    Odmienne i nieodmienne formy czasownika

Odmienne formy czasownika określane są przez osobę, liczbę, czas i tryb (np. czas teraźniejszy, czas przeszły prosty, czas przeszły złożony itd.). Nieodmienne formy czasownika, do których w języku hiszpańskim należą: bezokolicznik, imiesłów czynny i imiesłów przymiotnikowy bierny (w czasach złożonych), mają natomiast stałe, niezmienne formy.

5.2    Koniugacje

Hiszpańskie czasowniki dzielą się na trzy koniugacje, w zależności od końcówki bezokolicznika:

1.    koniugacja czasowniki na -ar, np. hablar (mówić)

2.    koniugacja czasowniki na -er, np. beber (pić)

3.    koniugacja czasowniki na -ir, np. vivir (żyć, mieszkać)

5.3    Tryby

W języku hiszpańskim, podobnie jak w polskim, oprócz czasów, które określają zdarzenia i czynności w teraźniejszości, przeszłości i przyszłości, istnieją również tryby, ale jest ich więcej niż w języku polskim.

Tryb oznajmujący - indicativo - odnosi się do wypowiedzi i opinii opisujących rzeczywistość.

Tryb warunkowy - condicional - używany jest głównie w zdaniach nadrzędnych, wyraża przypuszczenia oraz potencjalne czynności i zdarzenia, używany jest również jako wyrażenie „przyszłości w przeszłości” oraz w zwrotach grzecznościowych.

Tryb łączący - subjuntivo - używany jest głównie w zdaniach podrzędnych, wyraża życzenia, zdarzenia potencjalne, wątpliwości, odczucia.

Tryb rozkazujący - imperativo - wyraża polecenia i zalecenia.

5.4    Proste i złożone formy czasownikowe

Niektóre czasy tworzy się przy pomocy złożonych form czasownikowych. Używa się wtedy odmiennej formy czasownika posiłkowego haber wraz z nieodmienną formą imiesłowu przymiotnikowego biernego - participio perfecto. W ten sposób tworzy się czas przeszły złożony - preterito perfecto, czas zaprzeszły - pluscuamperfecto, czas przyszły złożony - futuro II (compuesto) oraz tryb warunkowy złożony.

29