Chemia1 1

W.iiIom l mmi

dli |onl/ii('.|i żale /y od niiiii(!iii powłoki walcu cy|iio| ora/ tego, c/y odrywany dluklmn jest '.parowany Bardzo Imdno jest z|oni/ować atom rn.i|.|cy na po-wloco walcncyj mil tylko sparo w,mu nliiktiony.

I encigia jonizacji będzie większa dla atomu sodu .    | u > i. 1.11 Ponieważ

konfiguracja elektronowa atomu sodu ma post.u

„Na: Ir 2r2p^b 3.v'

to wnioskujemy, że I energia jonizacji dotyczyć musi zewnętrznego poje dynezego elektronu położonego na trzeciej powłoce. Natomiast dla ato mu potasu o konfiguracji

_l9K: lr 2r2p⁶ 3s²3p^(l 4v‘

I energia jonizacji dotyczy pojedynczego elektronu z czwartej powłoki Ponieważ elektron na czwartej powłoce jest położony dalej od jądra, można wnosić, że atom potasu łatwiej zjonizować niż atom sodu. Dlate go I energia jonizacji potasu jest mniejsza niż I energia jonizacji sodu.

Uyi i Z 1 Wartości I energii jonizacji kolejnych atomów

Wykres zmian T energii jonizacji wyraźnie pokazuje, że najwyższe energie jonizacji mają gazy szlachetne, a najniższe pierwiastki 1 grupy głównej układu okresowego. Z wykresu tego wynika również, że dla du życli atomów, których powłoki walencyjne mają podobne energie, wai tosci I energii jonizacji nie zmieniają się tak znacznie, jak w atomach o malej liczbie atomowej.

Ponieważ najbardziej stabilną i najniższą energetycznie konfiguracji) elektronową jest konfiguracja gazów szlachetnych, atomy dążą do takiej zmiany zasobu własnych elektronów, aby uzyskać konligm m*|ę najbliż

-ego ga/.u szlachetnego [ j.i ju , I l,nl w szeregu pieiwiaslkow uslawio 11 \t 11 zgodnie / rosnąi .1 lu .-ki atomową:

lic l i lic H C N O F No Na Mg...

te pierwiastki będą dążyły    te pierwiastki będą dążyły

do konfiguracji helu    do konfiguracji neonu

Siad bierze się dążność pewnych pierwiastków do oddawania elektro-. >w, a u innych nasilająca się tendencja do ich przyjmowania. Pierwiast-mające 4 elektrony na powłoce walencyjnej zazwyczaj przyjmują kon-iirację zarówno gazu poprzedzającego, jak i następującego po nich. i ul węgiel, oddając 4 elektrony, uzyskuje konfigurację helu, natomiast pi/.yjmując 4 elektrony, uzyskuje konfigurację neonu. Fluor, którego l nliguracja elektronowa ma postać

₉F: l.r 2s²2p⁵

0    ni się od konfiguracji elektronowej neonu brakiem jednego elektronu u orbilalu/;, dlatego atom fluoru ma tendencję do przyjmowania dodat-

1    iwego elektronu, dzięki czemu uzyskuje konfigurację neonu. Proces I h wyjmowania elektronu przez obojętny atom związany jest z emisją pew-ii | ilości energii, zwanej energią powinowactwa elektronowego:

F	+	e	— F"	+ E
atom		elektron	jon	energia
fluoru			fluorkowy	powinowactwa elektronowego

i nergia powinowactwa elektronowego ma, podobnie jak energia joni-I i, odmienną wartość dla różnych atomów. Zasada jest taka: im łatwiej l wstaje jon ujemny, tym większa jest energia powinowactwa atomu two-i icego ten jon. Cechą bezpośrednio związaną z energią powinowactwa i nergią jonizacji jest tak zwana elektroujemność.

11 Inktroujemność jest miarą zdolności atomów tworzących wiązanie do przerwania elektronów tego wiązania w stronę jednego z atomów.

Wartość elektroujemności określa się najczęściej w skali opracowanej 1'1/cz Amerykanina Linusa Paulinga. Najmniejsze wartości elektro-lemności przypisane są pierwiastkom I grupy głównej, czyli pierwiast-<»in o dużej skłonności do tracenia elektronów. Największe natomiast leklroujcmności charakteryzują pierwiastki VII grupy głównej, które mają największą tendencję do tworzenia jonów ujemnych.

Należy jednak pamiętać, że podane w tabeli 4.4 (s. I<S4) wartości clck-iloujemności mają jedynie charakter przybliżony. Idektroujemnose da lingo pierwiastka me |< .1 bowiem stała, ale zależy od jego wartościowo i i i cliaial leni inno It nlnmow /wiązanych / nim w c/aslecz.cc związku

Atomy di|/;| do uzyskania kon figuracji elektm nowej iia|l)ll/ szego (ia/u szlachetni ii |i i

Tworzenie jo nów dodatnich wymaga dosiai czenia energii, a przy powsta waniu jonów jednoujemnych wydzielana jest energia.

\)

o

lin