CCF20120614001

notowych: „Rada, na wniosek Komisji, uchwala jednomyślnie dyrektywy zmierzające do zbliżenia postanowień ustaw, rozporządzeń i zarządzeń, które obowiązują w państwach członkowskich Wspólnoty i mają bezpośredni związek z utworzeniem lub sprawnym działaniem wspólnego rynku. W sprawie dyrektyw, których wykonanie pociągałoby za sobą zmianę przepisów prawnych w jednym lub kilku Państwach Członkowskich Wspólnoty, zasięga się opinii Parlamentu Europejskiego oraz Komitetu Ekonomiczno-Społecznego”. W artykule 235 stwierdza się, że „ ...jeżeli w działaniu wspólnego rynku okaże się niezbędne do realizacji jednego z celów Wspólnoty podjęcie pewnej akcji przez Wspólnotę, a uprawnienia potrzebne dla jej podjęcia nie będą przewidziane w niniejszym traktacie, Rada, podejmując na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego decyzję jednomyślnie, przed-sięweźmie odpowiednie kroki”. Artykuły 100 i 235 Traktatu Rzymskiego upoważniają więc organy Wspólnoty do prowadzenia działań w obszarach zastrzeżonych dla państw członkowskich i w ten sposób stwarzają możliwość podejmowania pewnych działań również w dziedzinie turystyki.

Pozytywny wpływ turystyki dla realizacji podstawowych celów Wspólnoty, uzasadniał potrzebę podjęcia działań na rzecz stworzenia warunków sprzyjających rozwoju turystyki w EWG i powstania polityki turystycznej na szczeblu Wspólnoty. Powstanie samodzielnej polityki turystycznej uzasadniano faktem, iż turystyka przyczynia się do wzrostu zatrudnienia, wzmocnienia spójności ekonomicznej, społecznej oraz promowania europejskiej tożsamości. Reforma Traktatu Rzymskiego zapoczątkowana Jednolitym Aktem Europejskim i uzupełniona o Traktat z Maastricht rozszerzyła kompetencje Wspólnoty. W treści pierwszego paragrafu artykułu b Przepisów Wspólnych, w którym stwierdza się, że Unia wyznacza sobie jako cel: „promowanie trwałego i zrównoważonego postępu ekonomicznego i społecznego, w szczególności poprzez utworzenie obszaru pozbawionego wewnętrznych granic, wzmocnienie ekonomicznej i społecznej spójności oraz wprowadzenie unii gospodarczej i monetarnej, przewidującej docelowo pojedynczą walutę zgodnie z przepisami Traktatu z Maastricht”. W Traktacie o utworzeniu Unii Europejskiej szczególne znaczenie dla rozwoju międzynarodowego ruchu turystycznego mają artykuły 2 i 3. Artykuł 2 definiując zadania UE w odniesieniu do ustanowienia wspólnego rynku, unii gospodarczej i monetarnej oraz wprowadzeniu wspólnych kierunków działania, zakłada, że ma to nastąpić na podstawie „ (...) promocji poprzez Wspólnotę harmonijnego i zrównoważonego rozwoju działalności gospodarczej, trwałego, bezinflacyjnego wzrostu z jednoczesnym respektowaniem problemów ochrony środowiska, stopnia konwergencji gospodarczej, poziomu zatrudnienia i ochrony socjalnej, standardu i jakości życia oraz gospodarczej i społecznej spójności i solidarności pomiędzy państwami członkowskimi”. Artykuł 3 formułuje katalog postanowień wypływających z celów określonych w art. 2. Dla rozwoju międzynarodowej turystyki najważniejsze są następujące postanowienia:

a) zniesienie pomiędzy Państwami Członkowskimi opłat celnych i ograniczeń ilościowych w imporcie i eksporcie towarów, a także innych środków odnoszących ten sam skutek;

c)    rynek wewnętrzny char akteryzujący się zniesieniem pomiędzy Państwami Członkowskimi przeszkód w swobodnym przepływie towarów, osób, usług i kapitałów;

d)    środki dotyczące wjazdu i poruszania się osób po rynku wewnętrznym, zgodnie z postanowieniami art. 100c¹⁶;

h) zbliżenie prawodawstwa państw członkowskich w stopniu koniecznym do funkcjonowania wspólnego rynku;

k) politykę w zakresie ochrony środowiska;

s)    przyczynianie się do wzmocnienia ochrony konsumenta;

t)    środki w dziedzinach energii, ochrony obywateli i turystyki.

Rozszerzenie odpowiedzialności Wspólnoty na turystykę na mocy artykułu

3t „środki w dziedzinach energii, ochrony obywateli i turystyki”, automatycznie uprawomocnia środki popierania turystyki już przedsięwzięte w ramach działań Wspólnoty na rzecz realizacji celów Traktatu. Jednak trzeba pamiętać, że przy nieustannie zmieniającej się sytuacji ekonomicznej, zmianach popytu, rośnie konieczność zwrócenia uwagi na turystykę. Dlatego też środki przedsięwzięte przez Wspólnotę, szczególnie te związane z kierunkami działania

¹⁶ Artykuł lOOc: 1. Rada, działając jednomyślnie, na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego określa kraje trzecie, których obywatele muszą posiadać wizę przekraczając zewnętrzne granice państw członkowskich. 2. Jednakże, w wypadku wyjątkowej sytuacji w kraju trzecim, grożącej nagłym napływem obywateli tego kraju do Wspólnoty, Rada, działając kwalifikowaną większością głosów, na zalecenie Komisji, może wprowadzić na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy obowiązek wizowy dla obywateli tego kraju. Obowiązek wizowy ustanowiony na podstawie niniejszego paragrafu może zostać rozszerzony zgodnie z paragrafem 1.

157