Chemia wykłady
5

*    II stadium wynosi - 890 - 910 °C, reakcja jest odwracalna.

Z dwustopniowego rozkładu dolomitu wynika, że najpierw rozpadają się jony CO3²', związane w siatce krystalicznej dolomitu, z jonami Mg²⁺. Jony C0₃²' związane z Ca²* są bardziej trwałe. Zjawisko to tłumaczy się tym, że jon Mg²* z uwagi na mały promień znacznie silniej deformuje jony CO3'', niż większy i posiadający ten sam ładunek jon Ca²* . Efektem większej deformacji jonu CO;,²' jest jego łatwiejszy rozpad na CO2 i O²'.

Praktyczna temperatura wypału dolomitu przy otrzymywaniu spoiwa magnezjowego wynosi 650 - 750 °C i zależy od rodzaju surowca i konstrukcji pieca stosowanego do wypału.

Produkty wypału: magnezytu tj. MgO lub produkt rozkładu I stadium dolomitu tj. MgO i CaC0₃ nazywa się odpowiednio: magnezytem kaustycznym lub dolomitem kaustycznym. Magnezyt kaustyczny lub dolomit kaustyczny otrzymane w odpowiednio prowadzonym procesie wypału, stanowią spoiwo masneziowe.

Dolomit kaustyczny, celem poprawienia właściwości, jest z reguły wzbogacany przez dodanie MgO otrzymanego z magnezytu.

Wypał magnezytu lub dolomitu z przeznaczeniem produktów wypału na spoiwo magnezjowe (a nie przeznaczonych np. do produkcji materiałów ognotrwałych) musi być tak prowadzony, aby uzyskany tlenek MgO wykazywał dużą zdolność do wiązania.

MgO o dużych zdolnościach wiążących cechuje się następującymi parametrami:

*    zaburzoną strukturą wewnętrzną, znacznie odbiegającą od budowy peryklazu tj. naturalnego MgO (minerału),

*    niższą gęstością od peryklazu,

*    małymi rozmiarami kryształów,

*    dużą powierzchnią właściwą.

Tlenek MgO o parametrach jak wyżej, wykazyje znacznie wyższą reaktywność w stosunku do wody niż peryklaz.

Dolomit kaustyczny powinien zawierać jak najmniej wolnego CaO (max. do 3 %).

Roztwory do spoiw magnezjowych

Spoiwa magnezjowe, w odróżnieniu od innych spoiw mineralnych, zarabia się nie wodą, a wodnymi roztworami chlorków lub siarczanów. Najczęściej stosuje się roztwory wodne: chlorku wapnia - MgCb siarczanu magnezu - MgS0₄ lub siarczanu żelazawego - FeS0₄. Zarabiając spoiwo magnezjowe wodą otrzymuje się sztuczny kamień znacznie gorszej wytrzymałości w porównaniu do kamienia otrzymanego przez zarobienie spoiwa wyżej wymienionymi wodnymi roztworami soli.

Magnezyt kaustyczny zarobiony wodnym roztworem MgCl₂ nazywa się cementem Sorela (wynaleziony w 1867r. przez francuskiego inżyniera o nazwisku Sorel).

Średnie wagowe dozowanie dwóch składników spoiwa magnezjowego wynosi:

- magnezytu kaustycznego - 62 + 61 %,

- chlorku magnezu    - 38 + 33 %;

przy czym skład powyższy ustala się przyjmując stały 6-cio wodny chlorek magnezu MgCl₂-6H₂0.

Skład spoiwa magnezjowego przy zastosowaniu MgS0₄ waha się średnio:

-    62 67 % wag. MgO,

-    38 + 33 % wag. MgS0₄;

przy czym skład powyższy ustala się przyjmując bezwodny MgS0₄.