C

200 mm, wieże dowodzenia 250 mm, pokładowe 39—76 mm. •

Okręt mógł zabierać do 3000 ton węgla i 1170 ton ropy i olejów maszynowych. Posiadał dwa stery o różnych wielkościach i kształtach, umieszczone jeden za drugim. Początkowo miał dwa kominy u-stawione pionowo w osi symetrii okrętu, w dość dużej od siebie odległości.

Dokonując ocenv okrętu z bojowego punktu widzenia do ujemnych stron konstrukcyjnych trzeba zaliczyć: umieszczenie dział burtowych pod wieżami artylerii głównej, zbyt słabe opancerzenie, u-mieszczenie komór amunicyjnvch dział artylerii burtowej w bezpośredniej bliskości stanowisk ładowania. zbyt niski dziob, co powodowało zalewanie pokładu nawet przy średniej fali, źle działająca wentylacja oraz trudne warunki sanitarno-bytowe załogi. Mimo tych wszystkich zastrzeżeń okręty były konstrukcją oryginalną i mocną o czym świadczą chociażby działania w obronie Leningradu, gdzie odniósł poważne uszkodzenia.

Po wcieleniu do służby ,,Gangut” brał udział w niewielu akcjach bojowych I wojny światowej. Zadaniem większych jednostek Floty Bałtyckiej była obrona Piotrogroda przed niemieckim desantem. W 1915 roku okręt trzy razy osłaniał akcje minowania, nie brał jednak udziału w żadnej bitwie, w której mógłby wykazać siłę swej potężnej artylerii.

W latach 1926—1928 już jako „Oktiabrskaja Rewolucja” poddany został gruntownemu remontowi. Objął on wymianę kotłów (na opalane ropą), zainstalowanie nowej dziobnicy, odsunięcie ku rufie wylotu przedniego komina tak, by nie zadymiał pomostu bojowego. Zlikwidowano także podwodne wyrzutnie torped.

Ponownemu remontowi poddano okręt w latach 1931—1934. Zmodernizowano uzbrnienie, centralną artylerię i zespoły kierowania ogniem. W 1931 roku jeszcze raz zmieniono kształt przedniego komina nadając mu większe wygięcie oraz podwyższając go dla lepszego odorowadzania spalin.

W 1933 roku okręt wyposażono w 2 wodnosamoloty opuszczane na wodę przy pomocy dużych dźwigów oraz wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze. Podczas wojny ra-dziecko-fińskiej (1939—1940) pancernik „Oktiabrskaja Rewolucja” wielokrotnie brał udział w ostrzeliwaniu pozycji i umocnień fińskich.

W lipcu 1940 roku przebazowany został do Tallina. Port opuścił bezpośrednio po napadzie Niemiec hitlerowskich na ZSRR. Powrócił do Kronsztadu, a po zamknięciu blokady niemieckiej wokół Leningradu dzielił losy miasta. Artyle-rzyści wielokrotnie uczestniczyli w ostrzeliwaniu stanowisk nieprzyjacielskich oraz bronili okrętu przed zmasowanymi atakami niemieckiego lotnictwa.

W trakcie nalotów pancernik został kilkakrotnie poważnie uszkodzony. W kwietniu 1942 roku po bombardowaniu osiada na dnie. Podniesiony, przeholowany został do Stoczni Bałtyckiej i tam wyremontowany.

Na początku 1944 roku był znowu gotowy do działań bojowych. Okręt brał czynny udział w przerwaniu blokady Leningradu, a 15 stycznia 1944 roku ostrzeliwał niemieckie stanowiska ogniowe w rejonie Oranienburga. 22 lipca 1944 roku w uznaniu zasług położonych w obronie Leningradu okręt i załoga zostali odznaczeni Orderami Czerwonego Sztandaru.

Po wojnie pancernik kontynuował służbę we flocie. W latach 1945—1947 poddano go kolejnemu remontowi. Zmodernizowano uzbrojenie, zainstalowano urządzenia radiolokacyjne i anteny radarowe. Do 1955 roku okręt był używany do celów szkoleniowych. Wycofany został ze służby pod koniec 1955 roku. Przesłużył więc we flocie rosyjskiej i radzieckiej ponad 40 lat co jest ewenementem w skali światowej. Świadczy to o silnej konstrukcji oraz o sprawdzeniu się przyjętych założeń konstrukcyjnych.

Rys. 2

Model kartonowego okrętu „Oktiabrskaja Rewolucja” opracowany został w skali 1:300, na podstawie planów i materiałów zamieszczonych w:

—    numerze 63 „Planów Modelarskich”

—    numerze 10/74 „Modelarza”

—    numerach 10/74 i 1/75 „Morza”

OPIS BUDOWY MODELU

Model jest skomplikowany i pracochłonny, dlatego nie zaleca się jego budowy modelarzom początkującym. Uwaga: części, po numerach których umieszczone są kropki należy nakleić na tekturę o grubości 1 mm. Dotyczy to oczywiście także i elementów szkieletu. Litery L i P przy numerach części określają burtę, na której znajduje się dany element.

KADŁUB

—    Część nawodną szkieletu sklejamy zgodnie z rys. 1. Na wręgę W15 naklejamy w oznaczonych miejscach cz. W15B i W15C.

—    Cz. 1, 2, 3, 4 — pokład. Przykleić od góry na wręgi, a następnie sklejoną nawodną część kadłuba przycisnąć równomiernie na całej długości (np. ciężkimi książkami) i pozostawić na kilkanaście godzin. Zapobiegnie to zwichro-

3