DSC01106 (5)

Mana indyśt «»imjmum: mmmui 3*;zyKoujyca IW

Mana indyśt «»imjmum: mmmui 3*;zyKoujyca IW

powoduje niemożność oddzielenia dwu różnych wypowiedzi, przezwydę-iii ich heterogeniczność. ^Spójność tych elementów osiągnięta została

tyle wynikiem dewiacji¹ co przyjęcia innych konwencji O ile określenie dewiągrjności msas w wypadku kodów posiadających £iŁo jeden tro “i' charakter obligatoryjny. Zobowiązują one odbiorcą tekstu, pod konwencji to jest zupełnie nieuzasadnione na gruncie literatury, zwkjrf    niewłaściwego zrozumienia, do postępowania zgodnie z ich waka-

om pisanej.    jfl Ewkami w procesie scalania i nie pozwalają na żadne przeformułowa-

Z kolei na subiektywizm trudności ze scalaniem, wynikający z po?

w tekstach literackich mianem dewiacyjnych, podczas gdy są one paayy¹ “    °    ~~~ ———-    im—t— ■ ■ ■

męki konkretnym mechanizmom scalającym, które w tym wypadku

atffi

'Llsłj

_t p3 we tekstur¹—---    ---

złomu wiedzy o faktach (znowu niezależnie od mechanizmów scalających 1 ?o¹róćmy do naszej tezy. że każdemu tekstowi przysługuje spójność^

Ufmnrmrtrimn ¹kakolwiek próba ograniczania spójności do określonej tylko grupy tekA**

które w naszym przykładzie istnieją), wskazuje samą M. R. Mayenows^ ^Zakoiwiek próba ograniczania spójności    ____ B

zwierzając się z kłopotu, jaki jej sprawiło zrozumienie fragmentu: „ni? 2^ powoduje w konsekw^c£a) kemieemość używania tego tennmu

«r różnych znaczeniach, szerszym i węższym, zależnie od tego czy de-¹

wiedzieliśmy, co robić, bo była niedziela" ⁿ.

Ponadto wydaje się, ta jyjclę-niekonsekwendj£ I niejasności rozważał¹ , ,    , , . —    _

łtoreaowUritn. mililii .utartej    jSfciawiŻoia “SoSS⁰- °P«rty u oyiuuluch •ubidttywnycfa lub zopole pnyptdko-

spektywa patizenfcl W gruncie raczy interesuje ją nie spójność. Iw ®r¹> “‘.junych kr7terićw. c) silne ograniczenie poU bjded lub nie

^ ’-------- | uprawnione z punktu widzenia przyjętej definicji jego przekraczania

3 Klujemy spójność tekstu, czy mechanizmy spójności. .frL arbitralny por-

i

Ograniczenie pola badań musi zaś spowodować niepełność otrzymanych w wyników, która może zafałszować cały problem, choćby przez błąd od-

pou tekst i poza język ttricto sensu, to prynume znaczenia motna konstruować w ramach danego tekstu językowego, ukształtowanego zg nie z kodem danego języka" ^{2 1}•. Definicja U, wprowadzając kolejne jasności, gmatwa dodatkowo sprawę, jeśli przypomnimy sobie, że I. Bellert ¹• wskazywała, że nie da się jednoznacznie, inaczej niż w tralny sposób, odgraniczyć dwu aspektów semantyki języka na go, jakimi są wiedza o języku i wiedza o święcie. Mamy więc kole .J rozróżnienie tylko pozornie precyzyjne i kolejny dowód na to, że,

\ 'o'świacie,'.jaką dysponuje odbiorca, a-więc czynnik całkowicie \ i -nieobiektywny, jest pierwotnym kryterium¹ klasyfikacji tekstów _ ypćjne i niespójne. To od jej poziomu uzależniona jest możliwość

W sposób nie bezpośredni dostrzec to można również w przepro nych przez M. R- Mayenową awulirurh tekstów, które autorka za spójne lub niespójne. Jak się wydaje, wskazywane przez nią noaci w uspójnianiu pewnych typów tekstów (przykład z Oziminy z Woroszylskiego) oraz łatwość uspójniania innych związane są nie ko ze stopniem.nasycenia „mechanizmami scalającymi, ale i zp zaniem autorki do tekstów, które najogólniej można by nazwać n stycznymi, a które skłonna jest uważać za rodzaj „zerowego p na skali mierzącej stopień komplikacji zabiegów koniecznych do usp nienia tekstu. W ten sposób Jedna z możliwych konwencji wysunęła na miejsce uprzywilejowane, stając się nie konwencją, ale naturaln sposobem mówienia, co jest oczywistym złudzeniem, wynikającym j« nie z większego automatyzmu scalania w odbiorze takich tekstów. Z drenie to jest również powodem nazywania pewnych typów początki

jność tgjęstów.. Jej poetępowanie polega na pokazywaniu azwów pęknięć w obrębie całości tekstowych, a nie, co byłoby bardziej na tu-, e, na pokazaniu, jak elementy heterogeniczne, wielopoziomowe, lą~ się ze sobą dzięki wykształconym przez język i różne konwencje obom. Przeceniając elementyjrozbijające, stawiając je na-pierwszym e, nie zauważa, że są one tylko tłem, te w procesie odbioru tekstu tne są elementy łączące i te przede wszystkim bierzemy pod uwagę, adto ..rorchsninfyy.rozbijające!L_sp6lność -tekstu .w • gruncie rzeczy funkcję scalania, jeśli tylko.popatrzymy na nie z właściwej pytając, w jaki sposób różnorodne elementy łączą się . komunikującą całość^ zamiast pytać, jak można rozbić tekst na po-^xt— tworzące, go elementy. Widać to szczególnie wyraźnie w przy-u omawianych przez Mayenową sposobów włączania w tekst cu-wypowiedzL Sama autorka wskazuje tu ną/niemożność: pełnego órmułowania pewnych typów mowy pozornie zależnej na mowę za-; i, odwrotnie, rozdzielenia na mowę niezależną/pisząc m. in.:

Takie włzJni¹ dwuznaczne struktury, nazywane wyżej wyliczonymi tennlna-są hybrydyczne, w zasadzie niespójne, nie utazymujsce konsekwentnie jednoii-uklerunkowanła przekazywanych słów ani stałej odległości między dwoma o ta mi mówiącymi: podmiotem wprowadzającym cudze słowa oraz podmiotem, którego te słowa należą. Niespójność tych struktur jest berdzo głęboka Nie wykonać działania, które pozwoliłoby Je    na spójne bez utraty otą-

łnformacji

f Zamiast mówić o głębokiej niespójności tego typu struktur, dużo efektywniejsze jest mówienie właśnie o ich głębokiej spójności, która

“ Maya nowa. Poetyka teoretyczna, s. 304.

1

May cno w¹, Teorie tekstu a tradycyjne zagadnienia poetyki, t. MI

2

** Mayenowa, Poetyka teoretyczna, s. 258.

" L Bellert, O pętanym warunku spójności tekstu, (w zbiorze:] O spójności tekstu,