DSC02673

ton. pocimrofTł > NSTEM1-OZW. jett wybkn się leczenie zachowawcze, należy podaC j_ca^wnK«|4cą 300 mg; przy planowa nyni PCI pacfcmwana mole być dawka 100 UJ i|ii ilngi ul ndna fntytf pracz pnayrl łub ńkagrelor. flurlirf nie ma ładnego dużego badania dotyczącego wstępnego —osuwania Idopł a pacjentów a objawami STEMI i planowanym PCI. takie postępowania jest atandopodobnie korzystne. ftmkwtl im większa dawka, tym lepaaa jest hamowanie płytek, pacjentom ac STEMI ora* planowaną PCI zaleca się podanie dawka wyayca teeq 600 mg tak szybko, jak co jest możliwe. Ptasogrel łub tikagrelol mogą być podane tuwiłf Idopidegrołu przed planowaną PCI. Pacjenci ze STEMI leczeni fibrynolteą powinni mkć podawany klopadogrcl (300 mg w dawce wysycającej przed 75 rokiem bycia orat 75 mg bez dawki wysycającej po 75 roku żyda) w połączenie z ASA oraz Ickiem piauJwtoecptewym.

InhHrftorygllli »| t (Gp) IIB/IIIA

Blokowanie receptora gliknproceiny (Gp) IIB/IIIA jest wspólnym etapem koko wym hamowania agregacji płytek. Epdfibatyd oraz tirofiban hamują receptor Gp IIB/ 1U A w sposób odwracalny; podczas gdy abcilcsymab prowadza do nieodwracalnej Mola-<k Obecnie nac ma wystarczających danych popierających rutynowe leczenie wstępne pa-cjentówze STEMI lub NSTEM1-OZW inhibitorami Gp IIB/IIIA.

Aatytfonallny

Heparyna niefrakcjonowaną {unfractionated beparin — UFH) jest pośrednim inłubśao rem trombiny i w połączeniu z ASA wykorzystuje się ją jako uzupełnienie terapii fibry-nolitycznej lub pierwotnej PCI. Stanowi ona istotną część leczenia niestabilnej duszni -cy bolesnej lub STEMI. Obecnie dostępnych jest kilka alternatywnych antytrombin stosowanych w leczeniu pacjentów z OZW. W porównaniu z heparyną niefrakcjonowaną Ido te mają bardziej specyficzną aktywność czynnika Xa (heparyny drobnocząsteczkowe (LMWH - kto mołeeułar %oeigbi Aeparins], fondaparynuks) lub są bezpośrednimi inhibitorami trombiny (btwalirudyna). Zasadniczo przy stosowaniu nowszych antytrotnban nie ma konieczności monitorowania układu krzepnięcia, jak również istnieje mniejsze ryzyko wystąpienia nombocytopenii.

W porównaniu z niefrakcjonowaną heparyną enoksaparyna podana w ciągu pierw-szych 24-36 godzin od epizodu NSTEMI-OZW obniża łącznie całkowitą śmiertelność, GBp*o4i zawału mięśnia sercowego oraz potrzebę pilnej rewaakularyzacji. U pacjentów, a baśrych zapian owano konserwatywne wstępne zaopatrzenie, fbndaparinuks oraz cno-ksaparyza stanowią rozsądną alternatywę dla UFH. U pacjentów ze awiękaaonym ryay-faesa krwawienia rozważyć nalrty podanie fbndaparinufctn lub biwalirudyny. które w porównaniu do UFH nkną ac sobą mniejsze ryzyku krwawienia. U pacjentów, u bdrydi zaplanowano lacarnic inwazyjne, enołraay—rywa lub biwaHiudjytaa stanowią toaaądną ał-tsmatywą dla UFH.

Kilks imlnaśMiwMiyi h hndart praeprowswtaunych u pnejantów ze STEMI poddzwa-ayth Ihrynofait iidownrfsiiln, że dodatkowe leczenie mnkaeparywą aamlaar UFH akm