DSC04046

|łi( *t

NI/ l '< M iiv I I W V t V¹ N V UltniJKOWui

kilku centymetrów. IMumUI, również i ■y.er/ni', hi| w przewie!'/.<• drobno-iiarniata i śr©dnło*l*rnl*t®, iftwismją ływy.uzyki 1 pojedynczo większo sUttni® kwarcu, Muików i Iłów Jo*t tu nidOO i • u 11«* J aniżeli w poziomie koaleniekim, choć ilość leli wzrasta wyraźnie ku północnemu zachodowi. NUąiaiość poziomu krunnoRtawikiogo w rejonie Lukowa wynosi li—

1? m, co stanowi zaledwie pulowi; miąższości dolnej części poziomu krasnostawskiego w dolinie Wieprzu.

Powiąaani© przestrzenne opisanych osadów w obszarach ich wystę-powania Jest w znuczncj czyści hipotetyczne. Wyniku to z bruku dostatecznej ilości danych wiertniczych w rejonach pośrednich, u także i taktu, że we wszystkich próbach rekonstrukcji paleogeogruficznyeh trudno jest ocenić wpływ pionowych ruchów skorupy ziemskiej na obecni! sytuacje hipsometryczną osadów. Pamiętając o tym, warto zwrócić uwagę, że pochylenie powierzchni spągowej osadów poziomu krasnostawskiego pomiędzy Krasnymstawem i Łukowem wynosi około 40 m, a więc mniej więcej tyle, ile spadek współczesnego dna doliny Wieprza na krótszym odcinku, bo od Krasnegostawu do Kocka.

W widłach Wisły i Pilicy poziomowi krasnostawskiemu odpowiada seria Magnuszewa (Z. Sarnacka, M. Krysowska-IWaszkiewicz, 1974; Z. Sarnacka, 1978) włożona w osady serii Łękawicy, czyli serii kozie-nickiej. Jej powierzchnia spągowa znajduje się kilkadziesiąt metrów niżej od powierzchni spągowej serii Łękawicy. Miąższość osadów wynosi do 26,9 m w profilu wiertniczym Holendry Magnuszewskie.

W widłach Wisły i Pilicy osadów poziomu krasnostawskiego można dopatrywać się również w innych miejscach. Należy do nich rejon między Kozienicami i Wisłą, gdzie osady eoplejstoceńskie (E. Riihle, 1965a) występują w położeniu normalnym dla poziomu kozienickiego, a oprócz tego również około 30 m niżej, tworząc pogrzebany taras na wysokości 80—100 m n.p.m. (fig. 13).

Najbardziej wszechstronnie zbadanym profilem osadów eoplejstoceń-skich na Niżu Polskim jest Ponurzyca koło Otwocka (M. D. Baraniecka, 1975e; L. Stuchlik, 1975; B. Kosmowska-Ceranowicz, 1976). Osady eoplejstoceńskie spoczywają tam na iłach plioceńskich i obejmują odcinek profilu wiertniczego od głębokości 67,9 m do (według M. D. Baranieckiej) 38,2 m. Są one złożone z osadów czterech cyklów akumulacji rzeczno-jeziornej, z udziałem materiału deluwialnego. Osady każdego cyklu tworzy w dolnej części piasek, ku górze przechodzący w mułek, miejscami z domieszką iłu. Udział żwiru z piaskiem stwierdzono tylko w trzech miejscach, w postaci warstewek nikłej miąższości.

Charakterystyka palinologiczna osadów z Ponurzycy (L. Stuchlik, 1975) pozwoliła na wydzielenie trzech okresów rozwoju roślinności. Okres pierwszy cechuje przewaga pyłku drzew (Alnus, Pinus, ponadto Pterocarya, Quercus, Ulmus_f Batuta, i Pieca) nad sporomorfami roślin zielnych (do 30%) reprezentowanych głównie przez Cyperaceae, Grami-neac i Polypodiaceac. Okres drugi (II/IIT według L. Stuchlika) charakteryzuje przewaga roślin zielnych (60%) nad drzewiastymi. Dominują tu trawy, Cyperaceae, Polypodiaceac, obecna jest Artcmisia, a także Chc-nopodiaceae i Caryophyllaceae. Z drzew większą rolę odgrywają tylko Betula i Pinus. Wreszcie w okresie trzecim (IV według L. Stuchlika) ponownie zwiększa się udział ziarn pyłku drzew liściastych.

Na podstawie swych badań M. D. Baraniecka i L. Stuchlik wyróżnili