DSC04082

NI/, i *< > I iH K I I WV/iVNV Mm iltKUW* 11 * • ihHl* I 09

bno*i mulity eh i pyluNtyeh, Część górną profilu tworzą <lwu poziomy (^liny .galowej roKuii^lonr pluskami róźnoy.lamlMtymi akumulacji rzacz-m*j w dolnej części i wodnolodowoowej w części górnej, przykryte piaskami, mulkami i ilmui zaatolskowymi. MiążHZOić osmdów dzielących osiąga miejscami do 50 m. Spoisób występowania obu glin zwułowych, ich sytuacja geologiczna oraz równice w składzie petrograficznym 1*1 • * Czechowski, 1971) świadczą, Ze odpowiadają one dwóm nasunięciem Jędo-lodu. llyc może, Ze nasunięcia te należą do dwóch różnych studlułów.

Na pogrzebanych wysoczyznach w dorzeczu Widawki występuje przeważnie jeden tylko poziom gliny zwałowej zlodowaceniu południo-wopolskiogo, miąższości do 14 m. Budania petrograficzne świadczą, że odpowiada on górnej glinie zwałowej w obszarze rowu Kleszczowa. Poziom ten bywa podesłany piaskami wodnolodowcowymi. Na południe, aż po równoleżnikowy odcinek doliny Warty pomiędzy Rudoinskiem i Działoszynem, profil jest jeszcze bardziej zredukowany (S. Skompski, 1971a).

Do profilów z dorzecza Widawki można łatwo dowiązać profile z obszarów sąsiednich, gdzie niektóre z nich są datowane w swym stropie przez stanowiska flor interglacjału mazowieckiego. Chodzi tu o rejon środkowej Pilicy z profilami w Barkowicach Mokrych, Olszewicach i Sewerynowie. Charakterystyczną cechą gliny zwałowej zlodowacenia po-łudniowopolskiego na tym obszarze jest jej dwudzielność — jest ona rozdzielona parumetrową warstwą piaszczystą bądź piaszczysto-żwirową. Podobieństwo do dolnej części profilu z rowu Kleszczowa wykazuje profil z Rudy? Pilczyckiej (I. Jurkie wieżowa, 1961), gdzie w wyraźnym obniżeniu podłoża czwartorzędu pod gliną zwałową występuje 14 m muł-kowo-piaszczysto-żwirowych osadów rzecznych, podścielonych mułkiem ze żwirem pochodzenia soliflukcyjnego. W północno-zachodnimi obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich (L. Lindner, 197la) miąższość osadów zmniejsza się, a profil ulega redukcji, aż do jednej cienkiej (do 10 m) warstwy gliny zwałowej, przykrytej miejscami zniszczonymi cienkimi pokrywami akumulacji wodnolodowcowej. Należy zgodzić się z L. Lindnerem, że warstwa ta odpowiada części dolnego poziomu glacjalnego zlodowacenia południowopolskiego w innych częściach obrzeżenia Gór Świętokrzyskich.

Podobne do przedstawionych analogie w rozwoju profilu osadów zlodowacenia południowopolskiego mogą dotyczyć profilów z okolic Częstochowy (Ż. Mossoczy, *1955; K. Klimek, 1966), gdzie glina zwałowa zlodowacenia południowopolskiego wraz z innymi utworami lodowcowymi osiąga miąższość do 25 m. Tam też w dolinie Kacynki, pod gliną zwałową leży 40 m osadów* żwirowo-gruzowych wypełniających pogrzebaną dolinę w powierzchni podczwartorzędowej.

Glina zwałowa jest również przewodnim utworem zlodowacenia południowopolskiego na Wyżynie Śląskiej. Przeważnie jednak brak śladów jej rozdzielności, z wyjątkiem niektórych profilów w dolinie Kło-dnicy, gdzie przewarstwienin utworami zastoiskowymi bądź wodnolodowcowymi mają świadczyć według niektórych autorów (S. Gilewska, K. Klimek, 1967) o oscylacjach krawędzi lądolodu, a w dolinie dolnej Małej Panwi, chyba niesłusznie, nawet o interstadiale (G. N.i Kotlicka, S. Kotlicki, 1975). Glinę zwałową podścielają i przykrywają przeważnie osady zastoiskowe, opisane np. z Kotliny Raciborskiej przez W. Ne-