DSC04124

IHN ftWI|>/t'OKft/.VRKI 141

ny^m    m^C!(f ⁿ* 330—440 000 lat B.P, (J. Głazek, A. Sulimski,

Szynkawia. 1. Wysociafakl-Minkowicz, 1970).

^j,^{u    1} u ,    (1901b, 1964b, 1967a, 1972a) wspomniane

t;uiUi g iu w arko wicach Mokrych reprezentują interglacjalny osad .i.own, sci^v_Giotyjnie, a następnie nadbudowany przez piaski i źwi-ntUHlszego (11) cyklu erozyjno-akumulacyjnego (fig. 47), reprezentu-zarazem pierwsze pooptymalne ocieplenie, dobrze scharakteryzo-

s' 100%

Betula

ller Ctrn.

Salix LarixftceeCor.Qu.nl, (Jim. Alnus Carpirus AbiesFagusAcerJugi Pter. W6.

— iit iiiii    i    i .....i i i i i ■_i_

1

2

3

i; ^4

nin

5

6

■ ® 0 o • 0 .Vo%oo

7

Fig. 49. Diagram pyłkowy anaglacjalnej części interglacjału mazowieckiego nad dolną Pilicą według S. Z. Różyckiego (1972a), zestawiony na podstawie danych palinologicznych K. Mamakowej (I. Jurkiewiczowa, K. Mamakowa, 1960), M. Sobolewskiej (1952, 1956b) i A. Srodonia (E. Ciuk, E. Riihle, 1952)

II, III, IV — poziomy żwirów rzecznych rozpoczynające kolejne cykle akumulacji aluwialnej w pooptymalnej części interglacjału mazowieckiego; 1 — egzotyki, 2 — Quercus, Tilia, Ulmus, Corylus, 3 — Carpinus, 4 — Alnus, 5 — Abies i Picea, 6 — Plnus, 7 — Betula i Saliz, 8 — NAP. Górna część profilu z Barkowic Mokrych oznaczona literą S — uzupełniona na podstawie diagramu z Sewerynowa

wane przez serię organogeniczną z Olszewic (fig. 47, 48), opracowaną pa-linologicznie przez M. Sobolewską (1956a). Jej zdaniem, seria ta obejmuje cztery okresy klimatyczne, w których obrębie można prześledzić, jak lasy sosnowe i sosnowo-brzozowe tej części interglacjału były wypierane przez lasy jodłowo-grabowe, a te z kolei ustępowały miejsca ponownie lasom sosnowo-brzozowym.