DSC04164

181

NJi.<»l'l.ir,.IHTOeKN NI7. 1‘Ol.tmi . ......

' ^Wv*^VNv ^odkowopowkik

10km

Fig. 66. Występowanie osadów zastoiskowych z okresu nasuwania się lądolodu stadiału mazowiecko-podlaskiego w dorzeczu Widawki (wg M. D. Baranieckiej

i Z. Sarnackiej, 1971)

1 — lądolód w kolejnych etapach transgresji, 2 — obszary występowania osadów zastoiskowych (wartości na mapie oznaczają wysokość stropu osadów w m n.p.m.), 3 — Wychodnie skał mezozoicznych, 4 -*:■? granica maksymalnego zasięgu lądolodu stadiału mazowiecko-

-podlaskiego

rzeczu Widawki (M. D. Baraniecka, Z. Sarnacka, 1971) można wydzielić drobniejsze, etapowe ogniwa stratygraficzne (fig. 66). Występują tu różnorodnie wykształcone osady trzech odrębnych, coraz młodszych zastoisk, o różnej wysokości spiętrzenia wód. Najstarsze było zastoisko Widawskie, wyróżniane już przez J. Premika (1924, 1930) i I. Jurkiewiczową (1952, 1961), z osadami piasków, mułków i iłów warwowych. Strop utworów zastoiska Widawskiego leży na wysokości około 165 m n.p.m. Kolejno młodsze były zastoiska karolowskie i szpinalowskie. Ich osady są reprezentowane głównie przez piaski, rzadziej mułki warwowe, a iły zdarzają się w postaci warstw parocentymetrowych. Strop utworów zastoiska karolowskiego występuje na wysokości około 200—210 m n.p.m. a zastoiska szpinalowskiego — około 210—215 m n.p.m

Na północny zachód od tego obszaru, w rejonie Turka, w analogicznej sytuacji stratygraficznej występują od dołu: mułki piaszczyste, mułki i iły warwowe należące do zastoiska koźmińskiego (J. Czarnik, 1972), utworzonego w okresie transgresji lądolodu stadiału mazowiecko-podlaskiego. Osiągają one miąższość do kilkunastu metrów.

Na wschód od Wisły osady zastoiskowe stadiału mazowiecko-podlaskiego występują też w dorzeczu Wilgi w Głoskowie, Miętnem i wielu