DSC04195

212		OMi	IZAI	ItY W YHJ'1	(1'UWANIA 1 HTHATYCi	;n Ai-i	[ A
wne z»$	dębieniu	beic	idp	i|y wowe,	, położone w równolc		•żnikowym pu.si.	>' w
miejscu	toktoni	ctncg		rowu K	leszczowa. Ohszai	i- te	n jeul przykU	dem
rozmiesi	uczeniu	jesion	ny<	,’h utwu	rów inlerglncjuln;	ych	w wyraźnej za	ileż-
ności ml	; uwarui	ikowr	\ny	>ch neot	ektonicznle strukt	ur |	)odłoża. Te onta	itnic-
roiposm	mo wys	itarcsi	0*1	OO gęśli	1 siecił) otworów	wie	rtnlczych, wyki	ona*
nych w	celu ud	okum	en1	towania	złóż węglu bruna	tnog	;o wieku trzecie	>rzę-
dowego,	który ]	powst	ał	we wsj.	)omnianym rowie	tek	fonicznym.
Inter	glacjaln	e utw	or;	y jezior]	ne w dorzeczu W	iduv	^ki leżą przewa	iżnle
w górne	i części	osad	ów	rzeczn;	yrch, głównie piasl	ków,	, a przykryte a	ią v/

dolinach rzecznych piaskami rzecznymi wieku zlodowacenia północno-pniskiego, a' w obszarach pozadolinnych peryglacjalnymi deluwiami, W dolnej części profilów przeważają gytie i torfy z łupkiem bitumicznym, część górną tworzą mulki i piaski jeziorne. Te ostatnie powstawały w najmłodszej fitofazie interglacjału. Miąższość osadów wynosi 1,9— 11,6 m.

Szczególnym obszarem występowania osadów jeziornych i organo-genicznych wieku zapewne eemskiego jest również Polesie Lubelskie. Wprawdzie nie stwierdzono tam, jak na razie, osadów tego wieku datowanych metodą analizy pyłkowej, jednakże ich sytuacja paleomorfo-logiczna i geologiczna wskazuje jednoznacznie na ich eemski wiek. Utworom organogenicznym towarzyszą zazwyczaj podścielające je osady piaszczysto-mułkowe.

Mułki i piaski jeziorne rozpoznano już dawniej (J. Trembaczowski, 1963) w Krasówce, gdzie występują w postaci ciemnoszarych piasków pod gytią na głębokości 1,8 m i w Konstantynie, w podobnej sytuacji na głębokości 2 m i miąższości 0,5 m. O wiele bardziej pospolite są jednak torfy i gytie, ukazujące się miejscami na powierzchni. Najwięcej miejsd ich występowania jest znanych ze środkowej części Polesia Lubelskiego, gdzie leżą w rozległych obniżeniach pod cienką pokrywą osadów młodszych, głównie jeziornych, zazwyczaj na głębokości od 1 do ponad 8 m. Znane już dawniej gytie miejscami ilaste występują w okolicy Żukowa i Kolonii Hanna. W tych ostatnich miejscach gytia osiąga miąższość ponad 5 m i leży na głębokości ponad 8 m. Dalsze profile gytii są znane z okolic wsi Zahajki, Lacka i Kolonii Dańce, gdzie miąższość gytii przekracza 4 m. W części zachodniej obszaru Polesia Lubelskiego torfy i inne utwory organogeniczne zapewne wieku eemskiego występują w Kodeńcu, gdzie leżą na głębokości 3,5—6 m razem z drobnoziarnistym piaskiem. Podobne profile są znane w Białce, w Hołodyskach, nad jeziorem Tomaszno i w innych miejscach w strefie kanału Wieprz — Krzna, o czym pisał T. Wilgat (1957).

Diagramy pyłkowe interglacjału eemskiego w Polsce opracowano opierając się na podziale na fazy (fitofazy) w przebiegu zmian w szacie roślinnej opracowanym przez K. Jessena i V. Milthersa (1928), z uzupełnieniami A. Srodonia (A. Srodoń, M. Gołąbowa, 1956) i J. Niklew-skiego (1968). W podziale tym do interglacjału należą fitofazy od c do j (fig. 81). Fitofaza c obejmuje początek rozwoju lasów. W fitofazie d dominują lasy sosnowo-brzozowe, przy czym krzywa udziału sosny wykazuje trzy kulminacje rozdzielone dwiema kulminacjami brzozy (profil w Główczynie, J. Niklewski, 1968). Fitofazę e cechuje rozwój lasów sosnowo-brzozowych z wiązem. Następna faza — f — rozpoczyna się panowaniem lasów liściastych z kulminacją pyłku dębu, a później lesz-