DSC04224

m

05 -r

*ofil osadów fuiy pounuńnkiuj w dolinie IC»v Icy kolo Płocku (w| S. Skompskiego, 1009) Objainlenta priy fig. IB

PODFAZA

PŁOCKA

f_azy gąbiftskhij. Fa*ę poznańską jednakie traktować naloty raczej jako pńdfazę (etap?) zaniku la doi od u fazy leszczyńskiej.

-		c °
	O O <	D c
	0 °	Ii
85-	•o*«

PODFAZA

GĄBIŃSKĄ

W świetle obecnych poglądów uznać należy, te maksymalny zasięg lądolodu w Kotlinie Płockiej, tak samo jak na Nizinie Wielkopolskiej nastąpił w fazie leszczyńskiej; jej właśnie odpowiadałaby pod faza płocka. Podfazę gąbińską można ewentualnie korelować z podfazą (fazą?) poznańską.

Profil każdej podfazy w Kotlinie Płockiej składa się z gliny zwałowej podścielonej osadami wodnolodowcowymi i zastoiskowymi (fig. 93).

Do młodszej części podfazy gąbińskiej należy oscylacja rembielińsko-sobowska (S. Skompski,

1969), w czasie której lądolód pozostawił moreny czołowe oraz osady sandrowe w okolicy Rembie-lina i Sobowa na wschód od Dobrzynia nad Wisłą. Osady sandrowe mają miąższość 0,5—3,0 m i składają się z piasków różnoziarnistych ze żwirem, miejscami zorszty-nizowanych od głębokości 1,5 m. Na nich leży peryglacjalna pokrywa pylasta miąższości do 1,0 m.

Poziomy glacjalne okolic Płocka są widoczne w odsłonięciach w okolicy Dobrzynia nad Wisłą (J. Łyczewska, 1960b; A. Ber, 1960), także wzdłuż doliny Wisły, do Włocławka. Dolny poziom glacjalny może tam odpowiadać fazie leszczyńskiej, jeżeli jej osady nie zostały zniszczone, a poziom górny — podfazie poznańskiej.

Na zachód od lobu płockiego podfaza poznańska jest podzielona na wiele drobnych jednostek wyznaczonych na podstawach geologiczno--geomorfologicznych, głównie jednak na podstawie występowania osadów moren czołowych o charakterze oscylacyjnym. Na Nizinie Wielkopolskiej, na zapleczu moren czołowych podfazy poznańskiej S. Kozar-ski (1961, 1962) wyznaczył sześć oscylacji: dzwonowsko-lednogórską, gnieźnieńską, skocko-janowiecką, ryszewską, sypniewsko-sielecką i czarn-kowska, a na północ od doliny Noteci oscylację wyrzyską i strączyńsko--zawadzką (fig. 94). Oscylacja dzwonowsko-lednogórską jest najstarszym lokalnym nasunięciem lądolodu podczas jego zaniku z linii moren czołowych podfazy poznańskiej. Jej zasięg wyznaczają spiętrzone moreny czołowe między Potaszem i Łubowem. Moreny te nowstały wzdłuż granicy dwóch lobów: obornickiego (od północnego zachodu) oraz gnieźnieńskiego (od północnego wschodu). Na przedpolu moren czołowych tej oscylacji występują wiekowo im odpowiadające sandry.

Zasięg następnej oscylacji nazwanej gnieźnieńską wyznaczają soię-trzone moreny czołowe między Hutą Trzemeszeńską i Oborami. Przed morenami czołowymi występują i tu sandry. Oscylacja skocko-janowiec-ka jest wyznaczona przez spiętrzone moreny czołowe między Janowcem i Słomowem. Sandrów na ich przedpolu brak. Oscylację ryszewską de-lfl — Budowa geologiczna Polski