DSC04303

I AT V mmama

I AT V mmama

Klu i:hi Hfh

hoIoo*A»kłoh v kyny (A), w ( w pradolinaeh naon

utyvi.no przekrój# Urntn(_m prKsInml* Wiały przez _Wy. /ni"ap środkował Wlały (|) ip, NotmM C) 1 w dol|I u Unity ku (D) (wy, L, Starki* 1008)

i aluwl* alara/'* *>d hOlffltOUj f -- pokrywy .tokowi • — flluwla holoo*ń*ki* facji korytowej i — aluwla holoo«A»kl« faojt powodalowaj, t «. jtwory organiczne, « — powUrwHlU* erozyjni, - powlerachnla akumulacyjna, M — holocan, n słodowacanla pólnocnopoUkla

w formy pogłębiane erozyjnie i rozszerzane w okresie preborealnym i borealnym (fig. 136).

Głębokość Wiek B. P. w cm

Nowsze badania obraz ten znacznie zmieniły i uszczegółowiły. E. Falkowski (1970, 1971, 1975) starszy okres akumulacji datuje na okres preborealny i borealny w jego początkowej części. Później dominowały procesy meandrowania, prowadzące do pogłębiania koryt. Od 4200 lat B. P. do XVIII w. istniała stabilizacja meandrujących koryt rzecznych. Ostatnie 300 lat prowadzi do dziczenia rzek i przewagi akumulacji nad erozją.

Nieco inne poglądy w tej kwestii reprezentują inni badacze (S. Kozarski, 1974a, b; S. Kozarski,

K. Rotnicki, 1977, 1978). W dolinach Warty i Prosny wykryli oni dwie generacje meandrów. Starsza z nich, rozwinięta na tarasie II (pierwszym ponad dnem doliny), charakteryzuje się dużym promieniem łuku, znaczną głębokością i wypełnieniem przez osady w dolnej części piaszczyste, a wyżej przez gytię wapienną i torf (fig. 137).

Datowania ¹⁴C świadczą, że gytia zaczęła po-

Fig. 137. Profil stratygraficzny spągowej części osadów paleomeandru na tarasie II w dolinie Warty pod Jasz-kowem na południe od Poznania (wg S. Kozarskiego,

K. Rotnickiego, 1978)

Sb

mu]* inni⁶

1 — piasek, 2 — mu lek piaszczysty, 3 — piasek ze szczątkami roślinnymi, 4 — mułkl wapienne, 5 — gytia wapienna, 6 — gytia detrytusowa, 7 — torf turzycowy; SDK — starszy dryas,

AL — allerod, MDR — młodszy dryas, PB — okres preboreal-ny, BO — okres borealny

-i.