DSCN2404

wprowadzenie obowiązku tworzenia zakładowych funduszy świadczeń socjalnych (ZFŚS)⁷ (1996) oraz nałożenie na pracodawców którzy nie zatrudniają więcej niż dwudziestu pracowników i nie utworzyli ZFŚS, wypłacania pracownikom raz w roku świadczeń urlopowych (1997);

utworzenie Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych⁸ (1994), którego środki umożliwiają finansowanie wynagrodzeń w przypadku trwałych lub przejściowych trudności finansowych pracodawcy.

Założenia i wdrażanie zmian „drugiej fali reform"

W 1999 roku rozpoczęto wdrażanie czterech wielkich reform ustro-j owo-systemowych. Wprowadzone w ich wyniku zmiany miały w większości nieistotny wpływ w obszarze zatrudnienia w krótkim okresie⁹, natomiast znaczący skutek w obszarze bezrobocia: zaobserwowano napływ do urzędów pracy osób pracujących w „szarej strefie” rynku pracy, przy czym część z rejestrujących sięjako bezrobotni w rzeczywistości oczekiwała na uzyskanie statusu uprawniającego do korzystania z ubezpieczeń emerytalnych i zdrowotnych w zreformowanym syste-mie.

Istotne znaczenie dla organizacji podmiotów polityki na rynku pracy miały zmiany administracji publicznej, będące skutkiem reformy ustrojowej państwa. Wymagały one dostosowania organizacji i obszaru działania wojewódzkich i rejonowych urzędów pracy: pozostawiono szesnaście wojewódzkich urzędów pracy, przekształcając pozostałe trzydzieści trzy w filie. Urzędy rejonowe stały się powiatowymi, o dostosowanym do nowego podziału terytorialnego obszarze działania.

Ustawa z dnia 4 marca 1994 roku o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, DzU 1994 nr 43, poz. 163, oraz ustawa z dnia 2 lutego 1996 roku o zmianie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, DzU 1996 nr 34, poz. 148.

Ustawa z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacal-ności pracodawcy, DzU 1994 nr 1, poz. 1 ze zm. Podstawowym celem Funduszu jest ochrona pracownika przed niewypłaceniem należnych świadczeń przez niewypłacalnego pracodawcę.

Na przykład reforma edukacyjna objęła (w momencie wprowadzenia) dzieci i młodzież do 13. roku życia, które na rynek pracy wkroczą po około 5-10 latach.