DSCN2932

270 Wariat i zakonnica

WALPURG biorąc jej głowę w ręce i patrząc jej w oczy Nie ma żadnych mąk wiecznych, jest tylko doczesna kara i nagroda. Pocałuj mnie. Ja nie śmiem... SIOSTRA ANNA wyrywając się Tylko nie to, nie to! Ja się boję...

WALPURG zrywa jej zakonny ubiór z głowy i obejmuje ją dzikim uściskiem

Musisz. Musisz. Ta chwila jest jedyna...

Całuje ją jg UStfk. przeginając ją w tył. Siostra Anna poddaje się bezwładnie.

akt drugi

i Ta sama dekoracja. Zaczyna się ranek następnego dnia. i Robi się coraz jaśniej, ale pogoda jest pochmurna. Nad-I chodzi burza. Grzmoty i błyskawice potęgują się coraz I bardziej.

i SIOSTRA ANNA wkładając zakonne nakrycie głowy

Teraz muszę cię zawiązać znowu. Jakie to okropne! Ale masz to. Daję ci to jako talizman, (odpina z łańcuszka i daje mu żelazny krzyż_t który miała na piersiach) Nie mam już prawa tego nosić. Nosiłam za specjalnym pozwoleniem siostry przełożonej. Ten krzyż dostałam od mojej matki.

WALPUBG '

Dziękuję- ci, Alinko. Dziękuję za wszystko, (bierze krzyż i wkłada go w szparę deski od tapczana) Miały tam być ołówki i papier, ale nigdy nie mogłem tego dostać, (wraca do niej i całuje ją w rękę) A wiesz, że teraz dopiero zrozumiałem ogrom mojego nieszczęścia — teraz, kiedy mnie kochasz. Wczoraj zdawało mi się nieludzkim szczęściem pocałować twoje włosy.

Dziś, kiedy jesteś moja, wszystko stało się niczym.

Chcę stąd wyjść, pisać, pracować, ogolić brodę i wąsy, być znowu dobrze ubranym. Chce mi się życia, zupełnie zwykłego życia. Ja muszę stąd wyjść. Zobaczysz.

Ty mi dałaś siłę do pokonania wszystkiego. Wyjdziemy stąd oboje.

SIOSTRA ANNA całując go

Ja czuję zupełnie to samo. Ja też nie jestem już za-    H I

konnicą. Mnie się chce zwyczajnego, spokojnego żyda.

Tyle się nacierpiałam.