DSCN9069

•MMMMMI parta UrorffooM-dh pctfkwM* «K7vm* INsjbpum^iMum paAMMwi jatami* UMlIkaniaa • i^f

BI itrmmśm lrt4»n im.

Pod pa$fcmm ommmAes tradyeyjtł* mmmib mi ■uraąuuu wjftamt • tradycji pMMdw) dl* tnśomuk poraanhicii ■AodBgytih tu wonnego Mmomoca a ~poe?ywąpvoe" n i pftfiiiw uritwmarni Vi|innratfrwrłnnir‘ d^wŚj^aiMqBtoaMai wyalupcydi t uuphluKji da<Mnto|tc/»ta |dut tucwc a jobi powcchtuc uBtywnM w pofafcte) IsutuM® pr/odnuotu uIgpbśIm® ceramik* wcmmaśnśuomteam. Suumuko takie    wę ihtyac rcmmc? k względu u Ukt. ii

roddóre importemancgatunki ceramiki zidentyfikowanewmaąeiiaickołobr/cdoin —p

jAtny«MłifcM^ aę|iaifldynqi|a»ja^dhaM poMock Z drugiej ai stron>, aa celowe uznano uniknięcie stosowanych w literaturze aaagfcigdoflpuyiwMUł lego gatunku ctranulr i aiaroafcinweiwaicaya*jd^ tkmuchełłofw. dmuariWr Ktnwnik.ny tntgrnfnfirrii)m TftifirrmrrT Wmoprooną zwrocie image na £akl. iz to ostatnie określenie używane bywa w różnych /nac/cmach (por np. Hubcncr 1959. s. 42; Enfcunn i ul 19*4. s.423 in.,; Ludikc 1985, s 48 i n.).

Pod względem technologicznym tradycyjna ceramika kołobrzeska nie różni się od wydadane) na innych sumowukach zachodniopomorskich wczesnego średniowiecza grupy technicznej ni « więc naczyń całkowicieobtaczanych (Łosiński, Rogosz 1983, s. 202:19S6ą s. 11). W Kołobrzegu wczesnomięjskim, położonym około dwa kilometry na południe od miasta lokacyjnego, ten sposób produkcji naczyń upowszechnił się już u schyłku X w. (Lecięjewicz. Łosiński. Tabaczyńska 1961, s. 65-66; Łosiński 1972, s. 75). Zgodnie zdanymi uzyskanymi na innych stanowiskach Pomorza Zachodniego, w zespołach datowanych na 1 poi. XIII w. naczynia obtaczane całkowicie zdecydowanie dominują, a kilkuprocentowe komponenty wyrobów obtaczanych częściowo uznawane są - jak np. w Szczecinie - za ewentualne wtręty z warstw starszych (Łosiński, Rogosz 1986b, s. 53. przyp. 6, ryc. 2).

Poza wykonaniem przy zastosowaniu techniki całkowitego obtaczania, ceramikę tradycyjną charakteryzuje wypał prowadzony w utleniającej lub niekontrolowanej atmosferze, znaczne ilości średnio*, a niekiedy również gruboziarnistej domieszki schudzającej piasku i tłucznia w glinie, oraz niemal całkowita jednorodność funkcjonalna naczyń ograniczona prawie wyłącznie do garnków.

Ceramika tradycyjna jest jednym z największych komponentów w strukturze wyrobów używanych w średniowiecznym Kołobrzegu. Łącznie odkryto dotychczas 2414 fragmentów ; pochodzących z minimum 298 naczyń. Znakomita ich większość zdeponowana została w warstwach datowanych na 2 poł. XIII i 1 poł. XIV w. Zaledwie kilka procent ułamków naczyń _£ wystąpiło w nawarstwieniach młodszych (por. tyc. 4 i 5).

Schemat taksonomiczny ceramiki tradycyjnej wypracowany został przez analizę I górnych części naczyń, przede wszystkim form i kształtów wylewów. Przyczyną takiego I podejścia było silne rozdrobnienie materiału, uniemożliwiające zastosowanie w szerszym I stopniu stosunków metrycznych. Wystarczy wspomnieć, że zaledwie w kilku przypadkach I możliwe było określenie wysokości naczyń.