DSC
01 (19)

389

389

i$p°k^a

bafoku

Ontfieurs couronnes composees;

Liauides perles d’Orient,

Pleurs du Ciel qui rendez riant Llmail moirant de nos prairies,

Bśnissez Dieu qui par les pleurs

Rfdonne a nos ómes fletries

Dfleur eclat perdu les premieres couleurs.¹⁰

k

^>a4f

POU ^"[Ziarnka kryształowe, czyste krople rosy, / Którymi po^^tymian iŁnajeranek / Podczas święta poranka / Zdobią • . ^łryclMwiatów korony; / Płynne perły Wschodu, / Łzy . Niebios, Fco rozweselacie / Połyskliwą wielobarwność i pijL^^pzych [pól, / Błogosławcie Boga, który łzami swy->u Mmi / wraca zwiędłym naszym duszom / Ich utra-^xl6ru|coneg®>lasku pierwotne kolory.]

impuy

)ny niehBr^r?PA^{e ros}y ^s3 jeszcze mniejsze i jeszcze bar-bańki mydlane. Ale ich ulotność ctórei u * ^m*kŁiość rekompensowane są podobieństwem do i , ,M^ez Cwystusa Odkupiciela. Nasza marność to mar-^{1 e} ^i¹ ność &idowna. Łaska boża przemieniła nas w per-”~»^{w OWe} P^erły> które, jak powiada święty ^łsncŁzek Salezy, czerpią swój blask nie z morza, >ycha mecz ze światła niebiańskiego. Pomiędzy drobną i środeŁ|ferą ludzkiego istnienia a sferą niebieską zacho-i tedy związek będący czymś więcej niż zwykłym wpływem. Albowiem pod postacią łzy kryje się pokryw istdcie boski bezmiar, który w ten sposób obda-Środełi§^{2a sv}fy^m blaskiem, swą czystością, a nawet swym kształtem ludzką małość. Niebo odbija się w rze-czach i nieskończenie małych, więcej nawet — , y Wciela się w nie. Kropla rosy to boskość w mi-

^fliaturze.

de Brives. Przytoczmy

Spójrz, jak o wschodzie Rosa pada Prosto ze świtu łona W rozkwitające róże,

Niezbyt z pieleszy nowych rada,

ⁿ,S We i wspaniałym wierszu purytanina Andrew Marfłarvęlla odnajdujemy ten sam symbol i możemy >fliOfldłwi«dzić, że wyraża podobne myśli co u Martiala IsHHiBs: Przytoczmy ten wiersz w całości:

i W