DSC33

2.8. Kierunki i rboraje bStoń 43

nalizacyjnej, wodociągowej itp. Dotychczasowe tzw. opracowania fizjograficzne szczegółowe skrócone, dotyczące rozpoznania warunków gruntowo-wodnych, wyodrębniono z opracowań fizjograficznych i zaliczono do prac geologiczno-inżynierskich, ponieważ zawierały informacje z zakresu mechaniki gruntów i warunków posadowienia budynków.

We wnioskach z konferencji „Geoprojektu” stwierdzono, że znajomość procesów zachodzących w środowisku przyrodniczym wpływa na obniżenie wysokości nakładów finansowych prowadzonych inwestycji i na kształtowanie wartości estetycznych terenów zurbanizowanych. Warunki te powinny być zatem uwzględniane przy opracowaniu planów zagospodarowania przestrzennego.

Na podstawie przedstawionych w dyskusji materiałów i wypowiedzi opracowano w „Geoprojekcie” wytyczne dla Wojewódzkich Rad Narodowych i Dyrekcji Osiedli Robotniczych pomocne przy zlecaniu opracowań fizjograficznych. Podawano w nich zakres szczegółowości zagadnień, które należało uwzględnić w trzech etapach planów zagospodarowania przestrzennego miast i osiedli.

W 1954 r. ukazał się Projekt Tymczasowej Instrukcji, wydanej przez Komitet do Spraw Urbanistyki i Architektury (KUA), dotyczącej zakresu i sposobu opracowania ogólnych planów zagospodarowania przestrzennego.

W 1955 r. powstały Zarządy Architektoniczno-Budowlane i Miejskie Pracownie Urbanistyczne¹³. W latach 1954—1955 opublikowano Instrukcję w sprawie opracowań dokumentacji fizjograficznej. W rok później ukazały się Wytyczne w sprawie zakresu i sposobu wykonania i wykorzystywania dokumentacji fizjograficznej dla potrzeb zagospodarowania miast i osiedli (Z. Dembowska i W. Różycka 1957, Różycka 1971). Zalecano w nich, aby ogólne plany zagospodarowania były sporządzane dla całego miasta lub jego wyodrębnionej części. Celem nadrzędnym planu było określenie rozmiaru i kierunku rozwoju miasta oraz sposobu jego zagospodarowania przestrzennego.

Ustalono, że plan ogólny stanowi podstawę do prowadzenia polityki terenowej i lokalizacyjnej i ma służyć do formułowania założeń do szczegółowych planów urbanistycznych i uzbrojenia terenu, natomiast plany szczegółowe będą wykonywane do realizacji konkretnych inwestycji.

Z planów ogólnych zagospodarowania przestrzennego nadal wykonywano plany:

-    perspektywiczne obejmujące całe miasto,

-    etapowe obejmujące całe miasto,

-    porządkowania,

-    koordynacyjne obejmujące część miasta w ujęciu perspektywicznym i etapowym.

W wytycznych „Geoprojektu” po raz pierwszy uwzględniono plany ogólne zespołów miast i stref podmiejskich¹⁴.

1 W czerwcu 1955 r. prezes Komitetu Urbanistyki i Architektury wydał zarządzenie powołujące wojewódzkie ( miejskie pracownie urbanistyczne. Od 1956 r. we wszystkich województwach istniały już pracownie urbanistyczne, a od 1959 r. powołano także pracownie powiatowe.

■ W październiku 1957 r.. na podstawie zarządzenia prezesa KUA, powstały powiatowe zespoły uihmłOycznr powołane do porządkowania planów zabudowy jednostek wiejskich.