DSC�86

6w    «»wy nie ££%?%

_{straktyim) Uel}    , *™i«*

krotnym wyrazem mysi. po^J^. _ _w formie poli-antropomorfizmu a ^^ar“_mons_trualnego. W tej żywiołowości,

^STln^i i naiwności P_o^pⁱ^f^M^tyclden "Jatą

yTcTS^ał ludzie pierwotnym, których „bardzo cielesnej fantazji” gwałtowne zjawiska meteorologiczne miały jakoby nasun 6 pierwszy przebiysk idei boskości - wówczas mianowicie kiedy przerażeni piorunami i grzmotami „podnieśli wzrok ku'górze i dostrzegli niebo; a ponieważ w takim przypadku umysł ludzki z natury swej skłonny jest przypisywać zjawiskom własną naturę... wyobrazili sobie niebo jako olbrzymie ożywione ciało, które nazwali Jowiszem... i które pomrukiem piorunów i hukiem grzmotów chce im coś powiedzieć” ⁹⁷.

Ale przeznaczeniem Vica było pozostać nieznanym, a j^e&o genialne odkrycie na temat pochodzenia mitów nie przeszkodziło, na przykład, żeby na starym pniu mitologii alegorycznej zakwitł w początkach XIX w. symbolizm G. F. Creuzera; nie przeszkodziło też, aby za naszych czasów duch antymityczny, który spekulacja filozoficzna starożytnych Greków przekazała apologetyce chrześcijańskiej, odrodził się w teorii „pierwotnego monoteizmu”, stosując się również i do atrybutów boskich z wszechwiedzą łącznie. Wszechwiedza ta, według W. Schmidta ", przynależy wraz z innymi atrybutami do „monoteistycznej” idei Boga, wolnej początkowo od wszelkiego mitologizmu, koncepcji czystej idei myślenia racjonalno-kauzalnego, później dopiero zaciemnionej antropomorficznymi formami i aspektami. Tak więc koncepcja słońca i księżyca jako oczu, którymi Istota Najwyższa Widzi dniem i nocą, byłaby materializacją, a więc umniejszeniem, pierwotnej idei wszechwiedzy boskiej; dalszy krok na drodze tej

cze niż ^d°,^{Strzcc mozna w} koncepcji gwiazd (bardziej jesz-cze mz księżyca) jako oczu nocnego nieba. Analogicznie też ele-

=Lrp~^eterr^zny-^{w któr}^ ^ ^

S^tak znTcTn' 2" ^bÓ1^{Wa 1 ktÓr}y ^w kompleksie wszech-

ccj, w oczach w s°h T ^r°^lę >^{ako na}™łdzie sankcji karzą-• Schmidta jest również wypaczeniem czystego

30