IMAG0301 (3)

M -

- 37

M -

- 37

np i ko ędzie Mędrcy świata, monarchowie; Ono w żłobie . P^(t    ^

i i I \ . _    __,    .7* I _mi me trtU cukierka'

n»a tronu 1 berta nic dzieriy, a proroctwo jego zgonu już **

iwlecie sterty lub diitiy - szerzy. A 378-382, DD 28, DA Jj

64, Ziemia bywa lęka na Śląsku, j Wiclkopolsce i w południowej Mak polsce, a poza tym, tzn. w tającej części Polski - lelka. Podoba jest z miękł i miętki. A 346. DD 1 DA 29.

62. Ten, co wszechświat żłobie dzisiaj leży śptewata7«?*| rymem (w kolędzie Przystaj^/^ szopy) w Wielkopotsce. na zacW/ Śląska i w Malopoltce wicty,^ Na tych bowiem terenach |l||l dzieteć, dzletawić, duetowa, la bez kopyta, diucy Do takie sączonej wymowy pmwadzilo też unikanie wymowy typu a B ni 6H) nu kresach południowo-wschodnich. Lwowianie śpfc^

63. 1 nłc wtem, co drasze nad wiejskie poddasze. Dro~ <//macy, czyli uproszczenie grupy spółgłoskowej -tsz- cechuje te kopolikę. W południowej i pn.-zachodniej Małopolsce, na ajgl ttych terenach Śląska i Pomorza panuje wymowa drogszy, d$M Uproszczenie .rccc w wyrazie szczur, a więc wymowa szur y* stępuje w Wielkopolscc i na Pomorzu. A 383, DD 29, DA 29

65 Smgś Boże!, Cntl można uUy uec aa południowym zachodzie Polski. W Malopoltce zachodnie) i irod-kowej po okolice Opoczna. Niska. Gorlic i w Wtelkopolsct wygłosowe grupy spółgłoskowe SC, -ic, Hi, in są często upraszczane Mówi się więc dał tego, kod 'kość', Id ‘iść’, niet nieść*, gryt 'gryźć', gndż 'gwóźdź', 1, (a trafia się hiperpoprawne przynieść iip). DD 2) m. 17, DA 25.

66 Uciekła ml przepióreczka w pros-w, a Ja u nią nieboraczek bosso, faJwaąamc j i i: do lassu, tyss\, w lfisie, wUsltć, leź / rozpodobmeniem bosco, prosco, w leicie znane jest / gwar środkowo-północncj części Ma topolaki W niektórych wyrazach sięga to na zachodzie po Wielurt, na południu po Nowy Targ. A 362-365, 588, DD 30 bl 18, DA 30: K. Nitsch, Geneza dialektycznego przedłużenia szczelinowych typu S w środku niektórych wyrazów polskich. Biuletyn BoL Iow Językoznawczego XIV, 1955, t 122-7.

67, Jjemy, aby żyć, nie żyjemy, aby jeść. Jjem, jjesz. jje, jjemy, jjede (w czasie teraźniejszym) mówi się w Lubelskiem, czę&żowo aa Podlasiu i w Białostockiem, także na Kurpiach. Sięga ta wymowa na pn.-wschodnią część Kieleckiego, a spotyka