Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga
IV.76)



 
 









Ewangelia według
św. Mateusza
Ewangelia według
św. Marka
Ewangelia według
św. Łukasza
Ewangelia według
św. Jana













Maria Valtorta


Księga IV - Trzeci
rok życia publicznego




–
  POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA   –






76. W KIERUNKU
ZACHODNIEGO
BRZEGU JORDANU
Napisane
17 lutego
1946. A, 8006-8008
Jezus jest na nowo
w drodze. Zwraca
się plecami ku północy. Idzie wzdłuż zakoli rzeki, szukając kogoś, żeby
się
przeprawić na drugą stronę. [Apostołowie] są przy Nim. Przywołują
wydarzenia sprzed
kilku dni spędzonych w wiosce Salomona i w jego domu. Jak pojmuję,
pozostawali [tam] tak
długo, aż do wrogich kręgów doszła wieść o obecności Nauczyciela.
Odeszli, kiedy
to się stało. Pozostawili starego Ananiasza na straży uporządkowanego
domku. Pomimo
ubóstwa odzyskał spokój i wyzbył się rozpaczy.
«Miejmy nadzieję,
że dusze
pozostaną w obecnym stanie» – odzywa się Bartłomiej.
«Jeśli odchodzimy
i powrócimy, jak
mówi Nauczyciel, zachowamy w nich to [dobre] nastawienie» – odpowiada
Juda Alfeusz.
«Biedny starzec
płakał!
Przywiązał się...» – mówi Andrzej, jeszcze bardzo wzruszony.
«Podobały mi się
jego ostatnie
słowa. Prawda, Nauczycielu, że przemówił mądrze?» – mówi kub syn
Zebedeusza.
«Według mnie
przemówił jak
święty!» – woła Tomasz.
«Tak. I nie
zapomnę o jego
pragnieniu...» – odpowiada Jezus.
«Ale co on
właściwie powiedział?
Odszedłem z Janem powiedzieć matce Michała, żeby pamiętała o czynieniu
tego, co
mówił Nauczyciel, i nie wiem nic dokładnie» – dopytuje się Iskariota.
«Powiedział:
„Panie, gdybyś
przechodził przez osadę mojej synowej, powiedz jej, że nie chowam
żadnej urazy.
Cieszę się, że już nie jestem opuszczony, gdyż dzięki temu mniej surowy
będzie dla
niej wyrok Boży. Powiedz jej, żeby wychowała dzieci w wierze w
Mesjasza, abym dzięki
temu miał je przy sobie w Niebie. A kiedy tylko osiągnę pokój
[wieczny], będę się
modlił za nich i o ich zbawienie.” I ja jej to powiem – odpowiada
Jezus. – Odszukam
tę niewiastę i powtórzę jej to, gdyż dobrze będzie tak uczynić».
«Ani słowa
wyrzutu! I cieszy się
nawet z tego, że dzięki temu, iż on nie umrze z głodu i opuszczenia,
grzech niewiasty
został pomniejszony. To wspaniałe!» – zauważa Jakub, syn Alfeusza.
«Ale czy w oczach
Bożych to
naprawdę pomniejszy winę synowej? Tego trzeba by się dowiedzieć!» –
stwierdza Juda,
syn Alfeusza.
Zdania są
podzielone. Mateusz zwraca
się do Jezusa:
«Jakie jest Twoje
zdanie,
Nauczycielu? Czy nadal będą takie, jakie są, czy też się zmienią?»
«Zmienią się...»
[– odpowiada
mu Jezus.]
«Widzisz, że mam
rację...» –
mówi tryumfalnie Tomasz.
Jezus jednak daje
znak, aby Mu
pozwolili mówić, i ciągnie dalej:
«Zmienią się dla
starca. Zmienią
się w Niebie, tak samo jak się zmienią na ziemi przez jego wyrozumiałą
łagodność.
Co do niewiasty – nie zmienią się. Jej wina wciąż woła do Boga. Jedynie
skrucha
mogłaby odmienić surowy sąd. I to jej powiem.»
«A gdzie ona
mieszka?» [–
dopytują się.]
«W Masadzie, u
swoich braci» [–
odpowiada Jezus.]
«I chcesz iść aż
tam?» [–
pytają.]
«Również te
miejsca muszą być
ewangelizowane...»
«A do Kariotu?» [–
pyta Judasz.]
«Pójdziemy z
Masady do Kariotu i
udamy się też do Jutty, Hebronu, Betsur, Beter, aby przybyć znowu do
Jerozolimy na
Pięćdziesiątnicę.»
«Masada to miasto
Heroda...»
«Cóż z tego? To
jego twierdza,
lecz jego tam nie ma. A nawet gdyby był!... Obecność jednego człowieka
nie przeszkodzi
Mi być Zbawicielem.»
«Ale w którym
miejscu przeprawimy
się przez rzekę?»
«W okolicy
Galgali. Stamtąd
pójdziemy drogą przylegającą do gór. Noce są rześkie, a księżyc w nowym
miesiącu
Ziw oświetla pogodne niebo.»
«Jeśli pójdziemy
tam, może
poszlibyśmy na górę, gdzie pościłeś? Wszyscy powinni mieć możliwość
dobrze ją
poznać» – proponuje Mateusz.
«Pójdziemy i tam.
Ale oto łódź.
Ustalcie opłatę [z przewoźnikiem], abyśmy mogli przeprawić się na drugi
brzeg.»


 
 



Przekład: "Vox Domini"