B/006-R5: M.F.Long - Wiedza tajemna w praktyce







Wstecz / Spis
Treści / Dalej
ROZDZIAŁ 5: TELEPATYCZNY KONTAKT MIĘDZY LUDŹMI
Dwaj przyjaciele lub członkowie rodziny, którzy wiedzą, jak pracuje niższe
Ja, mogą zacząć przekazywać sobie wzajemnie telepatyczne informacje.
Wiemy, dzięki eksperymentom z pudełkami i kartami. w jaki sposób niższe Ja
wysyła widmowy palec wzdłuż nici aka, aby zasięgnąć informacji. Wiemy również,
że wysyłana informacja płynie w formie kształtów myślowych po nici widmowej.
Istnienie takich nici zostało już chyba dostatecznie udowodnione.
W tym momencie zajmiemy się czymś nowym: rolą. Jaką odgrywa przy telepatii
mana. czyli siła życiowa. Przy omawianiu aurometru dowiedzieliśmy się, że pewna
dawka many przepływa z niższego Ja eksperymentatora w przyrząd i powoduje wychylenie
wskazówki. W podobny sposób płynie mana wzdłuż nici widmowej, która istnieje
między telepatycznie połączonymi ludźmi.
Te niewidoczne nici lub sznury są porównywalne do drutów telefonicznych, którymi
przesyłane są informacje. Tak jak prąd elektryczny płynie przez przewody, tak
mana płynie przez nici; i tak jak drut telefoniczny niesie symboliczne informacje
do odbiorcy, tak widmowe nici niosą na fali many grona mikroskopijnych kształtów
myślowych. Gdy odebrane są na końcu nici przez inne niższe Ja, wywołują specyficzne,
odpowiadające wiadomościom, wrażenia myślowe. Niższe Ja prezentuje je średniemu
Ja, a ono odczuwa je jako wspomnienia, jak coś, �co przychodzi na myśl".
Nie zostało jeszcze wyjaśnione, jakiego rodzaju siłą jest mana. Jedno jest
pewne, że nie jest elektrycznością elektromagnetycznej natury. Działa raczej
Jak prąd stały wytworzony przez chemiczne reakcje. Charakterystyczne Jest, że
mana wydaje się siłą żywą, gdy gromadzi się w substancji widmowego ciała lub
sznurze aka bądź płynie po nici, sznurze czy lasce z tej substancji. Inną jej
cechą jest możliwość przepływu przez widmową substancję, która jest dla niej
idealnym przewodnikiem. Normalnego prądu stałego nie można przesłać po drutach
na duże odległości, ponieważ ich opór sprawia, iż prąd jest coraz słabszy, aż
w końcu zanika. Z tej przyczyny dalekie linie przesyłowe zasilane są prądem
zmiennym o dużym napięciu.
Telepatia dostarcza nam dowodu, że nić widmowa jest idealnym, żywym zamiennikiem
drutu, że mana może równie łatwo płynąć wzdłuż takiej nici dookoła świata, jak
i przez pokój. Popularna teoria, że telepatyczne przesyłanie informacji jest
podobne do emisji fal radiowych o wysokiej częstotliwości przez powietrze, okazała
się błędna. Fale radiowe słabną odwrotnie proporcjonalnie do kwadratu odległości,
a jeśli stacja nadawcza jest tak mała jak niższe Ja człowieka, audycja radiowa
byłaby słyszalna najwyżej w promieniu 1-2 metrów.
Osoby, które zaczynają telepatyczne eksperymenty, powinny podczas pierwszych
prób pozostawać blisko siebie. Później mogą próbować pokonywać większe odległości.
Jedna osoba wysyła w danym czasie kształty myślowe, druga jest odbiorcą; co
jakiś czas można zamienić się rolami. Między przyjaciółmi istnieją już silne
połączenia nićmi aka, natomiast między obcymi będą wytworzone przez spojrzenie
lub uściski dłoni.
Na początku trudniejsze zadanie przypada średniemu Ja odbiorcy. Wcale nie jest
tak łatwo uczynić średnie Ja cichym i zdolnym do odbioru, aby niższe Ja mogło
zaprezentować mu odebrane telepatycznie wrażenia. Bierze się to stąd, że George
przez cały dzień gotowy jest do odbierania i wykonywania poleceń. Od momentu,
kiedy rano musi przestać śnić, a Jego człowiek się budzi. Jest przygotowany
na odbieranie najdrobniejszych poleceń. Tak więc musi szybko spojrzeć na zegarek,
aby stwierdzić, czy jest wcześnie, czy późno, albo musi szukać części odzieży
lub ostrożnie wziąć zegarek i bez upuszczenia go zapiąć na nadgarstku.
Gdy przychodzą momenty, kiedy człowiek jest bezczynny i średnie Ja nie prosi
George'a o pomoc w przywoływaniu wspomnień potrzebnych do procesów myślowych,
wtedy George może zająć się małymi snami na jawie. Może przyniesie on wspomnienia
według własnego uznania i przedstawi je średniemu Ja. Większość niższych Ja
stanowczo stara się być pomocna i pragnie, aby praca człowieka była wykonana
poprawnie. W chwilach odpoczynku niższe Ja myśli o wszystkich rzeczach, które
jeszcze muszą być zrobione. Może przy tej okazji przypomina średniemu Ja, że
trzeba zadzwonić do stacji obsługi w sprawie akumulatora lub o tym, że należy
podlać nową grządkę w ogródku.
Gdy się martwimy, George próbuje przyjść nam z pomocą, przywołując wspomnienia
zdarzeń, z którymi łączą się nasze zmartwienia i które życzymy sobie zmienić.
Jeśli bardzo angażuje się w sprawę, widząc konieczność zmiany pewnych okoliczności,
może nie dać nam zasnąć przez pół nocy, dostarczając obrazów pełnych zmartwień
i związanych z nimi emocji.
Z powodu swego przyzwyczajenia, iż ciągle w stanie czuwania oczekuje poleceń
średniego Ja, George nie potrafi działać samodzielnie, gdy Jest zwolniony ze
swojego obowiązku i powie mu się, że powinien na jakiś czas zająć się sobą.
Z całą troskliwością należy mu wyjaśnić, że powinien wykonywać zadania, które
może sam przeprowadzić. Trzeba mu powiedzieć, że średnie Ja przez pewien czas
nie może nim kierować, na przykład, kiedy trzeba w określonym miejscu wbić gwóźdź
w ścianę. Można powiedzieć, że wtedy daje się mu młotek i gwóźdź, wysyła, aby
znalazł ścianę i dobre miejsce do powieszenia obrazu; i sam powinien wbić gwóźdź,
po czym wrócić i zdać relację z tego, co zrobił.
Wyjaśniliście George'owi, że jesteście połączeni ze swoimi przyjaciółmi przez
nici aka, że nici te trzeba tylko ożywić, aby można było wzdłuż nich wysłać
kształty myślowe wiadomości. Teraz powiedzcie mu, że wasz przyjaciel chce przesłać
wiadomość, że George ma ją odebrać i przekazać wam do świadomości tak. Jak jakieś
wspomnienie. Następnie zaprzestajecie dawania wszelkich wskazówek i rad, zostawiając
George'a w spokoju.
Przyjaciel oznajmia początek wysyłania. Podczas gdy odprężacie swoje ciało,
dajcie George'owi wolną rękę. Nie róbcie niczego, co wymagałoby jego uwagi lub
pomocy. Spróbujcie odsunąć wszelkie myśli; otwórzcie swoje wnętrze na przyjęcie
informacji, aby mogła trafić do ośrodka waszej świadomości.
Czekacie teraz chwilę. Jednak nie przychodzi żadne wrażenie. Jak większość
ludzi będziecie chcieli przywołać George'a z powrotem i jeszcze raz wyjaśniać
mu, co ma robić; powiecie mu, iż nadal nic nie czujecie i że powinien w końcu
przekazać tę wiadomość. Jest to jednak absolutny błąd. To tak, jakby wysłało
się psa na łąkę, aby szukał piłki (po tym, gdy wyjaśniło mu się jasno, co ma
robić) i
zanim jeszcze na dobre nie rozpoczął swoich poszukiwań
przywoływało
go z powrotem, aby zobaczyć, czy trzyma Już piłkę w pysku. lub by ponownie wyjaśniać,
o co chodzi. W końcu doszłoby do tego, że piłka w ogóle nigdy nie zostałaby
znaleziona lub dopiero po długim czasie.
Możemy kontynuować tę analogię i przyjąć, że na tym kawałku łąki, gdzie leży
poszukiwana piłka. Jest zajączek lub że pewnego razu pies zakopał tam kość i
teraz polowanie na zająca lub obwąchiwanie kości są dla niego ważniejsze niż
zadanie, które przekazał mu jego pan. Może też nie jest dla psa całkiem jasne,
którą z wielu starych piłek leżących na łące powinien przynieść. A może przyjdzie
mu pomysł, iż byłoby lepiej, gdyby przyniósł stary but lub rękawiczkę. Podobnie,
czasami George nie w pełni rozumie, czego się od niego wymaga. Zamiast czekać
na kształt myślowy
wiadomość, którą powinien wysłać mu po łączącej nici widmowej
George osoby wysyłającej informację
może znalazł na swojej drodze innego George'a
i zaczął czytać Jego myśli; może zajęty jest wspomnieniami, które znalazł zgromadzone
w ciele widmowym Innego George'a, i przesyła własnemu średniemu Ja cały asortyment
starych butów, rękawiczek czy innych piłek, zamiast przynieść mu tę jedyną,
właściwą.
Ponieważ George jest przy tym milą, gotową do pomocy istotą, która chętnie
sprawia nam radość, czyni on często co w jego mocy, aby sfabrykować Informację
zastępczą, jeśli nie może otrzymać żadnej prawdziwej wiadomości dla średniego
Ja. Przynosi wtedy, gdy mu na to pozwolimy, wciąż nowe przypuszczenia lub wrażenia,
które należą do starych wspomnień i są niczym innym jak wytworem fantazji.
Należy utrzymać niższe Ja przy zadaniu szukania piłki i do tego tej Jednej
konkretnej; ale jednocześnie musi on mieć swobodę działania. Chcąc utrzymać
George'a przy pracy i przeszkodzić mu w bieganiu za zajączkiem, należy dać mu
w początkowym stadium praktyki telepatycznej rzeczywiste zadania, a unikać zadań
wyimaginowanych. Pozwala mu się na przykład trzymać ołówek nad papierem i rysować
przedmiot, na który nadawca patrzy z koncentracją i wysyła nam Jego obraz. Rysunki
wywołują na George'u silne wrażenie. Pozwalają mu zrozumieć, iż praca ta jest
dynamiczna i konieczna oraz że musi poświęcić jej całą uwagę.
Zdarza się, że niedoświadczona osoba wysyła telepatycznie informacje tak słabo,
iż odbiorca potrzebuje więcej czasu i cierpliwości, aby właściwie je odebrać
i pojąć. W związku z tym dobrze jest, gdy obaj początkujący wezmą do ręki papier
i ołówek. Nadawca rysuje starannie i powoli, równocześnie polecając swojemu
George'owi, aby Jego rysunek przekazał George'owi partnera siedzącego w innym
rogu pokoju (później może w Innym mieście lub kraju).
Można użyć prostego symbolu lub konturu jakiegoś przedmiotu. Zauważono, iż
najłatwiej dają się przesyłać i odbierać obrazy; kolory są łatwiejsze do przeniesienia
niż dźwięki czy głos; wrażenia zapachowe i smakowe są łatwiejsze do przesłania
niż odczucia fizyczne takie jak twardość. miękkość, ciepło czy zimno. Trudno
jest przesłać wiadomość złożoną z następujących słów: �Janie, zatrzymaj się
w drodze do domu przy sklepie Nowaka i kup puszkę zielonego groszku". Znacznie
łatwiej jest przesiać obraz mentalny sklepu i puszki z groszkiem. Często spotyka
się mężów. którzy z dokładnością odbierają podobne wiadomości telepatyczne od
swoich żon. Pewien przyjaciel HRA często, gdy stał na skrzyżowaniu i odprężony
czekał na zielone światło, odbierał telepatyczne zlecenia, aby kupić i przywieźć
do domu pewne rzeczy.
Jeżeli podczas praktyki telepatycznej niższe Ja zbyt długo wykonują to, czego
się od nich wymaga, można zastosować następujący środek przygotowawczy. Należy
usiąść, wziąć papier i ołówek do ręki, po czym poprosić George'a, aby podał
jakiś pomysł, obrazu myślowego pewnego zdarzenia. Zazwyczaj pobudzamy niższe
Ja, aby podało nam potrzebne wspomnienia, za pomocą których możemy przeprowadzi^
proces myślenia lub wyrazić słownie albo pisemnie pewien tok myślowy. Wszystkie
zwykłe wspomnienia połączone są ze sobą widmowymi nićmi, tak że nie giną ani
nie zostaj!) wyizolowane, lecz wplecione są w materię czasu i przestrzeni. Wspomnienia
zdarzeń z dzieciństwa połączone są z innymi wspomnieniami z tego samego czasu
i miejsca. Jeśli; chcę przypomnieć sobie imię jakiegoś towarzysza zabaw, daję
George'owi odpowiednią wskazówkę, zatrzymując się myślami przy czymś, co jest
związane z tym towarzyszem zabawy. George z wielką szybkością wydobywa wtedy
pewną liczbę wspomnień i
w obszarze dotyczącym określonej grupy czasowo-przestrzennej

podąża po łączących niciach widmowych od jednego wspomnienia do drugiego.
Wcześniej czy później znajdzie imię kolegi i zaprezentuje je średniemu Ja. Gdy
pozwoli się George'owi na chwilową swobodę
a więc na działanie wolne od naszej
ingerencji
i zachęci, by wybrał jakieś wspomnienia i przesłał je do centrum
świadomości, prawie zawsze otrzymamy rezultaty. Już po paru dniach systematycznych
ćwiczeń średnie Ja uczy się powstrzymywać od ingerencji i pozwalać robić niższemu
Ja to. czego się od niego wymaga. Średnie Ja uczy się spokojnego skupienia,
pełnej oczekiwania i uważnej ciszy, które konieczne są, aby George nabrał pewności
siebie i zaufania, iż robi to, co powinien.
Kto nie ma partnera do codziennych telepatycznych eksperymentów, może posłużyć
się inną metodą treningu, wyśmienitą, lecz jednak trudniejszą, mianowicie �psychometrią".
Chcąc ją wypróbować, należy wypożyczyć od przyjaciela kilka rzeczy należących
do osoby trzeciej, którą zna tylko przyjaciel, a nie sam eksperymentator. Przedmioty,
na przykład obrączka, scyzoryk, pióro lub inne drobiazgi, których do tej pory
właściciel używał i które ze sobą nosił, połączone są z nim mocnymi nićmi widmowymi.
Należy poinstruować George'a, aby wysunął palec aka i postępował nim po niciach
do właściciela tych przedmiotów oraz aby przyniósł jego wrażenia. Później należy
wziąć te przedmioty, jeden po drugim, na dłuższą chwilę do rąk. Następnie, gdy
już wyjaśniliśmy George'owi jego zadanie, trzeba odprężyć się i czekać, aż on
zacznie swoją działalność. George dostarcza wtedy do centrum świadomości wrażenia
pochodzące od osoby znajdującej się na drugim końcu nici wychodzących od przedmiotów.
Wrażenia te można zapamiętać lub zapisać i później w rozmowie z przyjacielem
sprawdzić ich poprawność.
Przy próbach z psychometrią w pewnej grupie HRA puszczono w obieg skrzyneczkę,
aby zebrać przedmioty do różnych eksperymentów. Przedmioty te rozdzielono później
tak, aby ich odbiorcy nie wiedzieli, do kogo należały. Pewna pani, która otrzymała
mój zegarek, poinformowała, iż wyczula, że jego właścicielem jest przyjazny
starszy pan z białą brodą. Kiedy upomniałem się o mój zegarek, mieliśmy wiele
zabawy z powodu tego oczywistego nieporozumienia; mogłem jednak od razu wyjaśnić,
co się zdarzyło. Opis pasował dokładnie do pierwotnego właściciela zegarka.
Nosił on go wiele lat aż do swojej śmierci, a jego córka podarowała mi go na
krótko przed owym eksperymentem.
To, że, jak widać, nici aka mogą doprowadzić do osób, które właśnie zmarły,
jest jednym z najsilniejszych dowodów na przetrwanie osobowości człowieka po
jego śmierci. Ciało widmowe zachowuje po śmierci fizycznej wszystkie wspomnienia.
Zachowany w nim zewnętrzny wygląd osoby umożliwia uzyskanie wystarczających
informacji, aby rozpoznać osobnika, jak stało się to w przypadku wcześniejszego
właściciela mojego zegarka.
Jeżeli George, posługując się psychometrią, nie poda żadnych wrażeń, można

jak czynią niektórzy członkowie HRA
ponownie chwycić za wahadełko. Trzymając
je w ręce i opierając się na konwencji wychyleń dla �tak" i �nie".
poleca się George'owi podążać za Istniejącymi nićmi aka do któregoś z przyjaciół,
znaleźć go i za pomocą wychylenia dla �tak" dać znać o powstałym kontakcie.
W końcu można za pomocą pytań i odpowiedzi dowiedzieć się, gdzie przyjaciel
jest, czy mu się dobrze wiedzie, co robi, czy jest sam, czy też z Innymi. Odpowiedzi
te wraz z datą i godziną można zanotować i przy nadarzającej się okazji sprawdzić
ich poprawność. Jeden z członków HRA miał młodego krewnego. którego zawód zmuszał
do poruszania się po całym mieście. Za pomocą powyższej metody potrafił on dokładnie
podążać śladem młodego mężczyzny. Od czasu do czasu brał wahadełko do ręki,
wskazywał różne okolice planu miasta; a George mówił po prostu �tak", jeśli
wskazane miejsce zgadzało się z miejscem pobytu krewnego.
Wszystkie ćwiczenia, które służą rozwojowi naturalnych telepatycznych zdolności
niższego Ja, są wartościowe; można nauczyć się za ich pomocą, jak polecać niższemu
Ja, aby, podążało po widmowych niciach do innej osoby lub rzeczy. Trzeba opanować
tę samą metodę, jeżeli chcemy wejść w kontakt z własnym Wyższym Ja i przesłać
mu wiadomość.
Jak nam dzisiaj wiadomo, łączące nici wydają się przyczepione w okolicy splotu
słonecznego ciała widmowego, nie zaś fizycznego. Stamtąd wybiegają w najprzeróżniejszych
kierunkach, są bardzo mocne podczas całego naszego życia, biegną wzdłuż kręgosłupa
aż do czubka głowy, są naturalnym ogniwem łączącym niższe i Wyższe Ja.
Powstaje pytanie, co ożywia te nici czy sznury aka? Czynnikiem tym jest mana,
siła życiowa. Wspomnieliśmy już o niej, mówiąc o pracy różdżkarzy i aurometrze.
Wyjaśniliśmy, w jaki sposób niesie ona podczas telepatii grona kształtów myślowych
wzdłuż nici aka. Nieporównywalnie większe znaczenie ma natomiast fakt, że mana
transportuje również kształty myślowe wzdłuż mocnego sznura widmowego, który
łączy niższe Ja z Wyższym. Mana Jest silą, która konieczna jest. aby zanieść
w ofierze skuteczną modlitwę i spowodować urzeczywistnienie się życzenia.